چرا نگرید چشم

دلم ز اندوه بی حد همی نیاساید
تنم ز رنج فراوان همی بفرساید

ز بس غمان که بدیدم چنان شدم که مرا
ازین پس ایچ غمی پیش چشم نگراید

دو چشم من رخ من زرد دید نتوانست
از آن به خون دل آن را همی بیالاید

چرا نگرید چشم و چرا ننالد تن
فغان کنم هر دم که من در این دردم
[چگونه کم نشود صبر و غم نیفزاید]

زمانه بربود از من هر آنچه بود مرا
[به جز که محنت من نزد من همی پاید]

چو زاد سرو مرا راست دید در همه کار
چو زاد سروم از آن هر زمان بپیراید

تن ز بار بلا زان همیشه ترسانست
که گاهگاهی چون عندلیب بسراید

چرا نگرید چشم و چرا ننالد تن
فغان کنم هر دم که من در این دردم
[چگونه کم نشود صبر و غم نیفزاید]