بهار دلکش

بهار دلکش رسید و دل به‌ جا نباشد از آن‌ که دلبر دمی به فکر ما نباشد
در این بهار ای صنم بیا و آشتی‌ کن که جنگو کین با منِ حزین روا نباشد
صبحِ دم بلبل بر درختِ گل خدا به‌ خنده میگفت نازنینان را مه جبینان را خدا وفا نباشد
اگر که با این دل‌ه حزین تو عهدُ بستی حبیب من با رقیبِ من چرا نشستی
چرا عزیزم دله مرا از کینه خستی
بیا در برم از وفا یک شب ای مه نخ شب تازه‌ کن عهدی خدا که برشکستی که برشکستی