رسانه نوا – بسیاری از آهنگ‌های پاپی که بصورت روزانه می‌شنوید حاصل فکر و تلاش عوامل پشت صحنه آن است که معمولا در پشت جلد آلبوم از آن‌ها یاد می‌شود و عمدتا خواننده این آثار نقش به سزایی در تولید نداشته و تنها مصرف کننده بوده است.
در واقع خوانندگان پاپ خودشان را پشت نام تنظیم‌کننده مخفی می‌کنند. البته این مسئله در کشورهای غربی به شکل دیگری مطرح می‌شود. معمولا در آلبوم‌های خوانندگان خیلی مطرح تصویری از تنظیم کننده برروی جلد آلبوم یا صفحات داخلی وجود دارد.
در مورد آلبوم‌های موسیقی آلترناتیو در ایران چطور؟ آلبوم “گل کو” از علیرضا اشرف‌پور آلبومی متفاوت در ژانر موسیقی راک برای کسانی است که آثار “پویا محمودی” تنظیم کننده برخی قطعات آلبوم را نشنیده‌اند و برایشان تازگی دارد. اما نظر کسانی که آثار پویا محمودی را شنیده‌اند چیز دیگری است. با این پیش‌گفتار، قصد زیر سوال بردن آلبوم را نداشتیم، مسئله شباهتی است که عمدی یا سهوی پیش آمده، هرچه که هست اثر، اثر فاخری است و شنیدنی و هرکسی که به این ژانر علاقه دارد را جذب خود خواهد کرد. اما نادیده گرفتن این‌که بسیار تحت تاثیر افکار تنظیم کننده خود است، امری اجتناب ناپذیر است.
آلبوم در نهایت سکوت منتشر شده و اگر کنجکاوی شخصی در ستون موسیقی‌های دگراندیش یک کتابفروشی قدیمی برای یافتن آلبوم‌های جدید گل نکرده بود شاید الان مشغول نوشتن راجع به اثری دیگر بودیم.
این آلبوم حاصل تلاش‌های علیرضا اشرف‌پور، پویا محمودی و محمدرضا اصغری (۳ شخصیتی که نامشان روی جلد آلبوم نقش بسته) است و جزو برترین آثار حوزه موسیقی تلفیقی و آلترناتیو راک محسوب می‌شود. کمتر پیش می‌آید چنین پیشنهادی را مطرح کنیم، اما ذره‌ای در خرید این آلبوم تردید نکنید!
عنصر غائب موسیقی راک در ایران ترانه بوده و هست. آنان که ترانه نویسی می‌کنند، هنوز ترانه‌هایشان پخته و غنی نیست، دیگران هم که تکلیفشان مشخص است! تا اشعار کلاسیک هست چرا ترانه نویسی؟
حال عده‌ای هم رو به شاعران معاصر همچون مهدی اخوان ثالث و شاملو آورده‌اند که آلبوم پیش‌رو از این قائده مستثنی نیست. اگر بخواهیم بگوییم این‌ها زبان و دقدقه‌های شخص خواننده است دروغ گفته‌ایم. با این حال انتخاب شعر با زیرکی صورت گرفته که نشان از آگاهی خواننده از مضامین دارد. با این حال از شنیدن محتوای بی محتوای این روزها خیلی بهتر است.
در بخش خوانندگی و صدا باید گفت که صدای خواننده بی‌تاثیر از صدای پویا محمودی نیست و در همان حال و هواست. گاهی حس می‌کنید که خواننده تنها در برای ادای وظیفه خود می‌خواند و هیچ حسی در صدایش وجود ندارد اما سخت در اشتباهید که این بی احساس خواندن خودش یک المان در صدای او به حساب می‌آید.
در بخش موسیقی و تنظیم آلبوم در سطح بسیار بالایی قرار دارد و خیلی شلوغ نیست. آلبوم بیشتر در ژانر موسیقی تلفیقی می‌گنجد اما ریشه‌هایی از موسیقی راک را حفظ کرده است. سوق دادن آثار به سمت موسیقی شرقی و به خصوص ایرانی، شنونده را جذب خود خواهد کرد. از بهترین آثار موجود در این آلبوم قطعه “مه” با شعر احمد شاملو است که سعی شده به سبک سوال و جوابی خوانده شود. در ادامه به قطعه “گل کو” می‌رسیم که آن را نیز شاملو سروده و فضای موسیقی آن شنونده را جذب خود خواهد کرد به خصوص زمانی که آواز خواننده به اتمام می‌رسد، موسیقی برای لحظاتی قطع می‌شود و سولوی گیتار الکتریک با حال و هوای موسیقی سنتی ایران آغاز می‌شود و پس از لحظاتی درامز و سازهای دیگر همراه می‌شوند. کاملا مشخص است که ساعت‌ها و شاید ماه‌ها برای تولید این آلبوم فکر شده است.
مدیر وبسایت 
دیدگاه شما