رسانه نوا – اول آلبوم “The Christmas” و حالا هم آلبوم “Shadows in the Night”! آیا باب دیلن (Bob Dylan) دوباره عقل خود را از دست داده است؟
عقیده اکثر کارشناسان و منتقدین اززمانی که باب دیلن، یکی از بزرگترین خواننده‌ها و ترانه سرایان نسل خود با انتشار آلبومی در اواسط دهه ۹۰، یعنی “Time Out of Mind” مجددا حضور موفقی را دنیای موزیک ثبت کرد، بر این بوده که چند آلبوم اخیر این هنرمند، با آلبوم‌های کلاسیک دهه ۶۰ او رقابت و برابری نمی‌کنند. اما اینطور نیست. اکثر کارهای جدید او خوب است و بعضی از این آلبوم‌ها (از جمله آلبوم ۱۹۹۷ “Time Out of Mind”، آلبوم سال ۲۰۰۱ او به نام “Love and Theft ” و همچنین آلبوم سال ۲۰۰۶ یعنی “Modern Times”) تقریبا عالی هستند. اما این آثار همچون آلبوم‌های دهه ۶۰ این خواننده مانند “Bringing It All Back Home” و “Highway 61 Revisited” یا “Blonde on Blonde.” با شکوه نیست.
آلبوم سال ۲۰۰۹ باب دیلن به نام “Christmas in the Heart” که مربوط به جشن کریسمس بود اگر آنقدر سبک و معمولی نبود می توانست آلبوم خوبی باشد. و آلبوم دیگر او در همان سال یعنی “Together Through Life” کاملا به ورطه فراموشی سپرده شد. همینطور آلبوم “Tempest” نیز در آن سالها تقریبا همین وضعیت را پیدا کرد. سی و ششمین آلبوم استودیویی او یعنی “Shadows in the Night” شامل ۱۰ آهنگ کاور از آهنگ‌های قبلی اجرا شده توسط خواننده‌های دیگر می‌شود که بعضی از آنها مربوط به دهه ۳۰ است.
بیشتر آهنگ‌های این آلبوم به نوعی مربوط به قطعه‌هایی است که سالها قبل فرانک سیناترا آنها را ساخته اما نباید به این موضوع زیاد توجه کرد و آن را مهم شمرد. اکثر مردم وقتی آهنگ “That Lucky Old Sun” را گوش می کنند به سیناترا و این‌که آیا آلبوم “Ol’ Blue Eyes” سیناترا اول به ذهن دیلن خطور کرده است یا خیر فکر نمی کنند. آلبوم “Shadows in the Night” نیز در واقع شامل مجموعه‌ای از آهنگ های پاپ سبک قدیم است و در زمانی نوشته شده که خواننده های زیادی با اجرای آنها در جدول پرفروش ترین‌ها قرار می گرفتند. دیلن نیز به نوبه خود یکی از آخرین دسته از این خواننده‌ها است که با این اقدام بعد از گذشت نیم قرن شانس خود را امتحان کرده است.
در این آلبوم دیگر خبری از آن صدای طغیانگر و خشم آلود این خواننده در آهنگ “Like a Rolling Stone” و “Idiot Wind” نیست و حتی صدای او در آهنگ‌های آلبوم “Infidels” سال ۱۹۸۳ نیز در آهنگ‌های آلبوم فعلی یافت نمی شود. در واقع دیلن تمام این خصایص را سالها قبل کنار گذاشته اما در جدیدترین آلبوم او در صدا و عبارات این هنرمند یک تظاهر و شباهت به سبک بلوز و R&B به چشم می خورد. در این آلبوم او ارتباطی با آهنگ‌ها برقرار نمی کند؛ البته این نوع بی ملاحظگی همیشه از او دیده شده است.
گیتار، شیپور و سازهای دیگر که معمولا در این آهنگ ها شنیده می‌شد در آلبوم جدید دیلن جایی ندارد و یا فراموش شده است. دیلن یک خواننده بزرگ سبک راک است و به هیچ وجه یک خواننده سبک قدیم به شمار نمی‌رود. شنیدن آهنگ‌های آلبوم جدید او با این بی‌مهری، نوعی بی‌اعتنایی و بی محلی هم به خود آهنگ ها و هم شخص دیلن است.
باید عشق و علاقه کرد و یا حداقل نیرو و توان بی تابانه او به این آلبوم را باور کرد. در آلبوم “Shadows in the Night” گرمی و دلچسبی موجود به خصوص در اجرای اختصاصی گروه ۵ نفره او به چشم می خورد. آهنگ با ظرافت “I’m a Fool to Want You” و “Stay With Me” نشان از وجود یک خواننده دوست داشتنی حساس است که ظاهراً سالها درون این اسطوره راک بوده است.
اما واقعیت این است که آلبوم اخیر او زیاد شنونده را هیجان زده نمی‌کند. و این هنرمند بیش از هر ستاره موسیقی، اگر به طور یکسان پیشرفت نکرده باشد ولی دائما در حال تکمیل بوده است. قطعا در بعضی قسمت‌های آلبوم “Shadows in the Night” – آهنگ های “Autumn Leaves” و “Full Moon and Empty Arms” – لحظاتی مشابه کارهای چند دهه گذشته او پیدا می‌شود.
دیلن قبلا نیز وقتی اقدام به انتشار یکی از ضعیف ترین آلبوم ها کرد (آلبوم “Self Portrait” سال ۱۹۷۰ که بعدها با اجرای مجدد به جالب‌ترین و عالیترین آلبوم های او در سال ۲۰۱۲ تبدیل شد) با مشکل مواجه شده بود. البته آلبوم”Shadows in the Night” نیاز به اصلاح زیادی ندارد. اما این هنرمند همان دیلن آلبوم “Christmas in the Heart” است – اسطوره راک که در سال‌های آخر عصر خود آهنگ‌های دوره جوانی را می‌خواند. ولی خاطرات او و تفسیر آنها بیشتر برای خود او خشنود کننده است تا برای ما.
منبع: Ultimate Classic Rock
دیدگاه شما