انيسا رئوفي 
ممنون بابت
متن
رسانه نوا – دایانا کرال Diana Krall بخش عمده‌ای از دهه‌ی ۲۰۱۰ میلادی را صرف کشف و تجربه در حوزه‌ی کم مخاطب‌تر موسیقی امریکایی کرده است. Glad Rag Doll آلبوم او در سال ۲۰۱۲ بیش از هر چیز وام‌دار موسیقی جز دهه‌ی ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ بود، Wallflower آلبومش در سال ۲۰۱۵ روی ملودی‌های پاپ و راک تمرکز داشت اما این خواننده و پیانیست در آلبوم جدیدش که Turn Up the Quiet نام دارد [و هفته گذشته منتشر شد] به استانداردهای آشنای «کتاب بزرگ آهنگ‌های امریکایی» (مجموعه‌ای از مهمترین و تاثیرگذارترین قطعات پاپیولار و جَز امریکایی) بازگشته است.
دایانا کرال در این آلبوم بار دیگر با تامی لی‌پوما تهیه‌کننده‌ی آلبوم او در سال ۲۰۰۹ همکاری کرده و گروه نوازندگان او در قطعات مختلف بین تریو، کوارتت و کوئینتت تغییر می‌کنند. هرچند آلبوم میان این سه ترکیب تجزیه‌پذیر نیست اما به نرمی از یکی به دیگری حرکت می‌کند و این حرکت گاهی قابل تشخیص نیست زیرا تمرکز اصلی روی کرال، پیانیست گروه است. صدای او غالبا به زمزمه نزدیک است – انتخاب مناسبی برای فضای رمانتیک و رویایی آلبوم و بعلاوه تاکیدی بر اهمیت عنوان آلبوم – و این کیفیت زمزمه‌وار با پیانوی نحیف کرال و تاکید ترتیبی اجرا بر هر یک از نوازنده‌های برجسته‌ی او همخوانی دارد.
کرال به هر سه گروه از نوازندگانش فضای زیادی برای درخشیدن می‌دهد. به عنوان مثلا استوارت دانکن، ویلونیست گروه در قطعه‌ی «I’ll See You in My Dreams» با تک‌نوازی زیبایش می‌درخشد اما بخش‌های زیبایی هم به دست راسل مالون، آنتونی ویلسون و مارک ریبوت که گیتاریست‌های گروه هستند به همراه صدای بیس کریستین مک‌براید، تونی گارنیه و آنتونی ویلسون خلق می‌شود.
با این حال آنچه بیش از هرچیز تاثیر گذار است یکپارچگی این آنسامبل‌ها و اتحاد آن‌ها در روح و رویکردشان است که این همه به لطف رهبر آن‌ها محقق شده است. کرال برای آلبوم Turn Up the Quiet دید مشخص و روشنی دارد او همه چیز را مه‌گرفته و کم‌رنگ می‌خواهد، آلبومی مناسب برای پایان روز. و اما نتیجه بسیار برازنده است چراکه در پایان آنچه به گوش ما می‌رسد اثری ساده و لطیف است.
دیدگاه شما