رسانه نوا – در مورد چاوشی نوشتن کار سختی است، نه این‌که نتوان چیزی نوشت، بلکه آن‌قدر حرف برای گفتن وجود دارد که آدم گاهی می‌ماند کدام را بگوید، کدام را نگوید؟ برداشت‌های مختلفی راجع به کارهای او وجود دارد و همین مسئله موجب طرح آن‌هایی که از درجه اهمیت بیشتری برخوردار است، می‌شود. در ادامه نگاهی به «پرچم سفید» چاوشی داشته ایم.
در بازار موسیقی ایران، همیشه تفاوت حرف اول و آخر را می‌زند. یعنی اگر بهترین خواننده هم باشی و فقط خودت را تکرار کنی مدتی بعد از گردانه حذف خواهی شد. محسن چاوشی، شخصیتی که همیشه یک برگ برنده همراه خود دارد. پس از انتشار رسمی آلبوم “یه شاخه نیلوفر”، او مسیر موسیقایی خود را عوض کرده و تمام تلاش خود را در زمینه تغییر سلیقه مخاطبین خود انجام داد. طرفدارانش نیز او را همراهی کردند. به زبان عامیانه‌تر به هرسازی که او زد، رقصیدند. نخست سعی کرد از آن فضای یاس آور در آلبوم‌های غیرمجازش دور شود (که البته این پروسه با تولید آلبوم “متاسفم” آغاز شده بود) سپس با ورود به سبک‌های جدیدتر و مضامین و موضوعات پیچیده‌تر، اتفاقات تازه‌ای را در موسیقی خود رقم زد.
“پرچم سفید” چکیده‌ای از مجموع تغییراتی بود که چاوشی برای موسیقی خود و گوش شنوندگانش اعمال کرد. اکنون یکی از بهترین آلبوم‌هایی است که تا بدین لحظه از او منتشر شده است. آنچه که در این آلبوم گنجانده شده، حتی با آلبوم پیشین او، “حریص” نیز، متفاوت است.
چاوشی اگر بهترین نباشد، یکی از بهترین‌هاست. اما ضعف آلبوم “پرچم سفید” چیست؟ به عقیده برخی، استفاده از ترانه‌های یک ترانه‌سرا، یعنی حسین صفا موجب یک دست شدن آلبوم شده است. نظریه‌ای که توجه زیادی به آن نشد، چرا که قلم حسین صفا در هریک از این آثار، به شیوه‌ای خاص است. البته او در عین حفظ امضای کلمات خود، فضای متفاوتی در هر قطعه برای شنونده القا می‌کند، گویی هریک از این ترانه‌ها توسط افراد مختلفی نوشته شده است.
آلبوم پرچم سفید نخستین آلبوم محسن چاوشی که امیر ارجینی در آن حضور ندارد، به شمار می رود؛ شخصیتی که ترانه‌هایی همچون “سنگ صبور” را نوشته بود و در کنار حسین صفا پای ثابت آثار چاوشی بود اما به دلیل مشکلات کنار رفته و در آلبوم “پرچم سفید” حضور ندارد. مانند آنچه برای رضا یزدانی و یغما گلرویی پیش آمد و یزدانی به سراغ ترانه سرایان دیگر رفت. با این وجود سنگینی بار ترانه‌های آلبوم پرچم سفید بر دوش حسین صفاست و او یک تنه ۹ ترانه از این آلبوم ۱۰ ترانه‌ای را نوشته است. آلبومی که یکی از بهترین آثار منتشر شده‌ی چاوشی تا بدین لحظه محسوب می‌شود. تنها قطعه آلبوم را که حسین صفا نسروده، قطعه خان هفتصد که متعلق به اسلام ولی محمدی است. طبق معمول، چاوشی در انتخاب ترانه‌ها وسواس خاصی به خرج داده و آثار ماندگاری را برگزیده است. اما اگر چاوشی به سراغ ترانه‌سرایان بیشتری می‌رفت، تمایز بیشتری در آثار این آلبوم پدید می‌آورد. با این حال از شنیدن آلبوم احساس خستگی و تکرار نمی‌کنید. آلبوم پرچم سفید، اثری شنیدنی است و ساعت‌ها شما را درگیر خود می‌کند. حضور متفاوت کوشان حداد به عنوان تنظیم کننده قطعه “قطار” اثری مفهومی و غمگین در سبک الکتروپاپ شنونده را شگفت‌زده خواهد کرد. حسین صفا در این آهنگ و به خصوص قطعه “پرچم سفید” که همنام با البوم است، روایتگر یک فیلم داستانی است و پلان به پلان، سکانس به سکانس ماجرای آن را برای شما روایت خواهد کرد. به عقیده من چاوشی و صفا در قطعه “پرچم سفید” سعی کرده‌اند روایتگر بخشی از دوران معاصر ایران باشند که بسیاری از بچه‌های نسل جدید آن را تجربه نکرده‌اند و بخش دیگری نیز سعی کرده تا آن را به دست فراموشی بسپارند. بخشی از تاریخ ایران که در واقع حقیقت‌های زندگی شخص محسن چاوشی است. حس جنگجو بودن همواره در او وجود داشته و دارد و همیشه ارادت خاصی به کشور خود، پرچم و به خصوص هشت سال دفاع مقدس دارد. از قطعه ماندگار و دوست داشتنی “بچه‌های اهواز” در آلبوم “لنگه کفش” تا “پرچم سفید”. چاوشی صدای دردی ناشنیده‌ای که سال‌ها به دلایل مختلف سکوت پیشه کرده (دقیقا آنچه که در خارج از دنیای موسیقی برای شخص چاوشی وجود دارد) و او حالا بعد از سال‌ها سکوتش را شکسته و به حرف آمده است. او با صدای خسته‌ی خود داستانی را روایت می‌کند که قصه زندگی بسیاری از بچه‌های همین سرزمین است که حالا هم سن و سال محسن چاوشی هستند. شاید وزن اصلی کل آلبوم روی این قطعه سوار است. حسین صفا ترانه‌سرای این آلبوم به شکل بسیار زیبا و حرفه‌ای این داستان را روایت کرده و ساعت‌ها فکر شما را درگیر ترانه خود خواهد کرد.
در بخش فرم موسیقی، سبک و تنظیم این آلبوم مواردی وجود دارد که نباید نادیده گرفت. همانطور که گفته شد و در جریان هستید مدتی است چاوشی سعی می‌کند مسیر موسیقی خود را از سمت موسیقی پاپ به سمت موسیقی‌های پیچیده‌تری همچون راک و الکترونیک تغییر دهد. در عین حال برای او تمایز در ساخت نیز نکته حائز اهمیتی است. آلبوم پرچم سفید با یک قطعه در سبک موسیقی فانک آغاز می‌گردد. قطعه‌ای ترومپت محور و با فضای موسیقی و ترانه‌ای شاد که شنونده را جذب خود می‌کند. تنظیم این قطعه توسط “سینا حجازی” انجام شده، هنرمندی که دید متفاوتی به دنیای موسیقی دارد و آثارش همواره خاص بوده است. حضور مجدد او در قطعه “خواب بعد از ظهر” موجب شده آلبوم رنگ و بویی دیگری به خود بگیرد. در ادامه اما قطعات بیشتر به سمت دو سبک راک و الکترونیک گرایش پیدا کرده و مسیر آلبوم به طور کامل تغییر خواهد کرد. خان هفتصد آغازی بر قطعات الکترونیک آلبوم پرچم سفید، توسط امیر جمالفرد تنظیم شده است. او قطعه‌ی دیگری با نام “بگو مگو” را نیز تنظیم کرده و این دو قطعه از نظر سبک موسیقی و ترانه دارای فضای یکسانی بوده و به نوعی تکمیل کننده هم به شمار می‌روند. چاوشی حتی سعی کرده دید مردم نسبت به موسیقی الکترونیک را از آن فضای تند نیز بچرخاند و بخش‌های دیگری از موسیقی الکترونیک را نیز برای مردم آشکار کند. همچنین ۴ قطعه را نیز خود چاوشی تنظیم کرده که قطعه “پرچم سفید” نیز یکی از آن‌هاست. قطعه‌ای تاثیرگذار با تنظیمی که ریشه‌های موسیقی راک دارد و در حوزه موسیقی پاپ/راک می‌گنجد. صدای زجه‌های گیتار الکتریک، در کنار صدای اندوه آلود چاوشی حس واقعی کار را به مخاطبان منتقل می‌کند.
در پایان نکته‌ی دیگری نیز وجود دارد و آن کیفیت خوب میکس آلبوم و مسترینگ قابل قبول این اثر است. اثری که در استودیوی شخصی محسن چاوشی رکورد شده و زمان زیادی روی میکس و مسترینگ آن گذاشته شده است. نسبت به بسیاری از آلبوم‌های موجود در بازار از کیفیت قابل قبولی برخوردار است.
مدیر وبسایت 
دیدگاه شما