انيسا رئوفي 
نقد کوتاه و خوبی بود. عجیبه که سایت حتی یک کامنت هم نداره. دستکم تا جایی که من دیدم.
رسانه نوا – جوداس پریست برخلافت اکثر گروه‌های متال کلاسیک دنیا که روز به روز بیشتر از نفس می‌افتند، نه‌تنها هربار خود را نجات می‌دهد بلکه کامیاب‌تر هم می‌شود.
کارنامۀ کاری پریست در سال ۱۹۷۴ با آلبوم Rocka Rolla آغاز می‌شود و آنها تا کنون بحران‌های بزرگی را پشت‌سر گذاشته‌اند مثل سرکوبِ سیاسیِ «پی‌ام‌آرسی» (انجمنی که توسط چهار زن سیاستمدار تشکیل شد و هدفش افزایش کنترل والدین بر موسیقی‌هایی بود که نوجوانان گوش می‌دادند و نامناسب تلقی می‌شد. آهنگ Eat Me Alive از گروه جوداس پریست در لیست آهنگ‌های نامناسبی که این انجمن تهیه کرد و به لیست «پانزده خبیث» معروف شد، قرار گرفت)؛ یا دادگاهی که گروه را به ایجاد اشتیاق به خودکشی در ناخوداگاه جوانان متهم کرده بود؛ و از طرفی ترک گروه توسط راب هالفورد در دهه ۱۹۹۰ و پایان همکاری کی‌کی دانینگ در سال ۲۰۱۱ برای همیشه برای گروه از آن موانع دشوار بود.
آلبوم «Firepower» مخاطبانش را به حال‌وهوایی از آثار پیشین پریست دعوت می‌کند اما مدرن‌تر است که البته با توجه به حضور دو تهیه‌کننده در آلبوم اتفاق عجیبی نیست؛ تام آلم که در سال ۱۹۷۹ در آلبوم Unleashed in the East همراه گروه بود و در دهه هشتاد هم همکاری‌اش را با آنها ادامه داد و اندی اسنیپ که پیش از این با مگادث، اکسپت، تستمنت و نِوِرمور همکاری کرده است و به همین علت درک جامعی از ساخت یک متال کلاسیک در کانتکستِ معاصر دارد. اما آلبوم، علی‌رغم حضور دو تهیه‌کننده، یکپارچه است و البته شاید بتوان گفت زیادی یکپارچه است؛ به این معنی که قطعات مطیعانه یکدیگر را دنبال می‌کنند اما نه همیشه فوری و به شکلی متمایز.
آلبوم Firepower با قطعۀ هم‌عنوانِ آلبوم آغاز می‌شود، قطعه‌ای با ریف‌های محکم که مخاطب را به بیش از هیجانی که می‌دهد دعوت می‌کند. قطعۀ دوم به‌نام Lightning Strike از بسیاری لحاظ بر قطعۀ اول پیشی می‌گیرد و می‌توانست آغاز مناسب‌تری برای آلبوم باشد. طغیان فریادهایی در نت بالا تنها اوج صدای هالفورد را می‌طلبد اما آهنگ سوم Evil Never Dies کمی راه را غلط می‌رود. قطعۀ Never the Heroes با تمپویی ملایم‌تر به یک کورس جذاب می‌رسد در حالیکه قطعۀ بعدی در کورس‌ها ضعیف است. قطعۀ Children of the Sun ردپای Never the Heroes را دنبال می‌کند. قطعۀ کوتاهِ بی‌کلامِ Guardians با پیانو آغاز می‌شود و بعد با رهبری گیتار ادامه پیدا می‌کند و در نقطه‌ای محل ورودش را به قطعۀ بعدی Rising from Ruins باز می‌کند که قطعه‌ای است با ترانه‌ای نزدیک به سخن‌گفتن و به کورس‌هایی با ریف سنگین ختم می‌شود.
شاید مخاطب از قطعه‌ای با نام Flame Thrower انتظار داشته باشد خیلی کوبنده، آتشین و مهیج‌تر باشد اما Flame Thrower فقط گرم است و سوزنده نیست. در مورد Spectre هم می‌توان همین را گفت. آهنگ Traitors Gate سعی می‌کند سطح همه چیز را بالا بکشد و موفق هم می‌شود اما فقط تا زمانی‌که به کورس‌ها می‌رسد. وکال و صدای سازها تا پیش از سولو نظر را جلب می‌کنند و برای شنونده جالب می‌شود بداند آهنگی که می‌شنود او را به کجا خواهد برد. قطعۀ No Surrender بخش برجسته‌ای از آلبوم با کورسی سرودمانند است. Lone Wolf که قطعه‌ای به سبک‌وسیاق پنترا است می‌توانست قطعه‌ای از گروه فایت (گروهی که هالفورد در دهه نود بعد از ترک پریست تشکیل داد) باشد. قطعۀ Sea of Red که بیس اکوستیک دارد پس از اینکه کمی بالاوپایین می‌رود به ترکیبی از گیتارهای الکتریک و درامز می‌رسد که قطعه را از اینکه کاملا غرق شود نجات می‌دهد اما قطعۀ No Surrender پایان بهتری برای این آلبوم به نظر می‌رسد.
آلبوم Firepower با ۱۴ قطعه اگر سرنخ آلبوم‌های پیشین مثل British Steel، Screaming for Vengeance یا Painkiller را دنبال می‌کرد که هرکدام ده قطعه یا کمتر هستند آلبوم قوی‌تری می‌شد با این‌وجود نشان می‌دهد که پریست در متالِ امروز جایگاهی دارد و گروه فقط از شکوه قطعات سابق خود تغذیه نمی‌کند.
با توجه به اینکه هالفورد نزدیک به بازنشستگی است و گلن تیپتون اخیرا اعلام کرده به خاطر بیماری پارکینسون قادر نیست همراه گروه در تورها حضور داشته باشد هر فعالیتی از جانب گروه ارزشمند است. Firepower ثابت می‌کند که توپخانۀ جوداس پریست هنوز پر است و همچنان می‌تواند هدف را نشانه برود هرچند ممکن است تمام شلیک‌ها به قلب هدف اصابت نکند.
دیدگاه شما