بررسی آلبوم The Golden Age از Woodkid

رسانه نوا – کلمه “سنگین” (heavy) برای توضیح صدای گروه های موزیک بسیار معمول و پیش پا افتاده است و چیزی را آن‌چنان مشخص نمی کند ولی با توجه به حجم صدای گیتارهای غرنده و دابل باس که امروزه در آهنگ های بسیاری از گروه های موزیک شنیده می شود به نظر می رسد “heavy” کلمه مناسبی برای این نوع موسیقی باشد.

اما آیا این امکان وجود دارد که یک آلبوم سنگین باشد اما هیچ حس سنگینی در آن وجود داشته نباشد؟ اصطلاحاً کلمه سنگین توضیحی درباره یک شیء با وزن زیاد، تعداد زیاد یا اندازه بزرگ است. بنابراین آیا کلمه “heavy” صرفاً اشاره به یک حس یا عاطفه است که هنگام گوش کردن یک آلبوم به شنونده انتقال داده می شود؟ آیا یک آلبوم که هیج ساز الکترونیکی در آن استفاده نشده؛ قادر است به شدت یک آلبوم ساخته شده توسط یک گروه ارکسترال بر شخص اثرگذار باشد؟ آیا یک آلبوم را “heavy” در نظر میگیریم بدون آن‌که در واقع “heavy” باشد؟ احتمالاً جواب شما به یک یا چند مورد از این سوالات با صدای بلند نه بوده است – اما با انتشار آلبوم The Golden Age  توسط خواننده – آهنگساز و کارگردان فرانسوی یوهان لمونه ملقب به وود کید Yoann Lemoine –Woodkid که آنطور که خود یوان بیان می کند «به احتمال زیاد این آلبومی است که قبلاً شنیده نشده است» اکنون ممکن است این سئوالات را دوباره از خودمان بپرسیم البته این بار با یک جواب متفاوت.  

اگرچه موسیقی بخش بزرگی از زندگی این خواننده بوده است، لمونه هنر خود را هم در کارگردانی به نمایش گذاشته است. او در ارائه موزیک ویدئوهای عالی برای تعدادی از هنرمندان مانند دریک (Drake)، ریحانا (Rihanna) ، و لانا دل ری (Lana Del Rey)  موفق حاضر شده است. اما اولین فیلم کوتاه او مسیر زندگی حرفه ای این خواننده را به سمت موسیقی کشاند. لمونه احساس کرد برای این فیلم باید موسیقی را خودش شخصا بسازد و به این ترتیب بود که اولین آهنگ خود را به نام “Iron” نوشت که با توجه به محبوب شدن این آهنگ میان شنوندگان باعث شد تا انگیزه بیشتری برای نوشتن و خلق آثار خود پیدا کند. بنابراین در طول دو سال او آلبوم ای پی سال ۲۰۱۱ خود Iron  و در سال ۲۰۱۲ آلبوم ای پی Run Boy Run – Remixes EP  را منتشر کرد که نهایتاً منجر به ارائه اولین آلبوم بلند او به نام The Golden Age شد که آهنگ لقب او “Iron” نیز در آن اجرا شد. اگر چه او به راحتی در صندلی کارگردان ها می نشیند اما توانایی زیاد او در خلق موسیقی عاطفی زیبا، نمی تواند نادیده گرفته شود.  

آلبوم “The Golden Age” با آهنگ هم نام آلبوم شروع می شود. یک حرکت جسورانه اما خیلی هوشیارانه از سوی این کارگردان که حالا یک موسیقیدان نیز به حساب میآید. یک قطعه پیانو محور با آغوش گرم به شنونده خوش آمد گویی می کند و فضای کلی آلبوم را برپا می کند. سرانجام صدای لمونه شنیده می شود که با نت ها هم گام می شود و داستان خود را تعریف می کند. باید توجه داشت اگرچه ممکن است او صدای خیلی خوبی نداشته باشد، ولی تمام تلاش خود را می کند تا با دید باز و از صمیم قلب و با اعتقاد راسخ بخواند. در واقع می توان هیجان و عواطف او را در هر کلمه ای که می خواند احساس کرد – و لهجه او گیرایی و ماندگاری شعر، هم خوانی ها را بیشتر می کند چرا که اگر خواننده دیگری به جای او می خواند همه چیز یکنواخت و ساده به نظر می رسید. آهنگ تا دقایق میانی ادامه می یابد تا شکل و انرژی لازم را پیدا کند و سپس به یک بخش روحیه دهنده می رسد و آهنگ به یک ریتم ملایم‌تر تبدیل می شود. این وضعیت به همراه وکال محزون لمونه یک نیروی تاثیر گذار قوی ایجاد می کند در حالی‌که استفاده از ارکستر را نیز به نمایش می گذارد. 

در حالی‌که آهنگ اول یک پیام صلح و موفقیت را به شنونده انتقال می دهد نباید معنی واقعی آن اشتباه برداشت و تفسیر شود؛ عصر طلایی پایان یافته است. فضای کلی آلبوم مانند فرار کردن از راه های قدیمی است در حالی‌که سعی می شود در این گذر به باور خودی برسیم. قطعات بعدی این حس آزادی و خیال پردازی را به نمایش می گذارند. برای مثال آهنگ “Run Boy Run” به عنوان یک مقدمه برای داستانی که لمونه می گوید – و یکی از آثاری که گام سریع تری دارد و این جریان را با ضرب یک طبل قبیله ای اسکوا حفظ می کند که آهنگ را از طریق قافیه های استوار و هم خوانی های اوج گرفته خود انتقال می دهد و با یک بخش خاتمه دهنده پرشکوه آن را به انتها می برد. آهنگ “The Great Escape” نیز با همان گام آهنگ قبلی در آلبوم دنبال می شود ولی به جرات می توان گقت این آهنگ گرم ترین آهنگ آلبوم بوده و فضای مثبت تری دارد. این قطعه کمک شایانی به تغییر فضای کلی تاریک آلبوم می کند که البته در آهنگ بعدی “Boat Song” دوباره این حال و هوا به یک فضای محزون و مسحور کننده برمی گردد که بیشتر توسط صدای پیانو القا می شود.  

اکنون به یکی از شاخص ترین قطعات این آلبوم می رسیم که در واقع یکی از پرقدرت ترین آهنگ ها نیز به شمار می رود. “I Love You” اصلی ترین معرفی گروه Woodkid در بهترین فرم است. با القا یک حس پاپ درون این آهنگ بسیار گیرا و فراموش نشدنی شده است و شما را وادار به شنیدن و تکرار مجدد آن می کند. صدای خواننده گرم، صمیمی و با شکوه است. ویولون ها در طول آهنگ بسیار پر انرژی به گوش می رسند و همان‌طور که آهنگ به انتها نزدیک می‌شود به لحظات بزرگ سینمایی می رسد. 

از این‌جا به بعد ریتم و ضرب آلبوم کندتر می شود و نت های پایین تر و آهنگ های متراکم تر را میشنوید.”The Shore” و “Ghost Lights” و “Shadows” در مقایسه با نیمه اول آلبوم به نظر نامربوط می رسند اما به این معنا نیست که باید از آنها گذشت. برعکس این‌ها همه به نوعی جواهرات با ارزش و پنهان آلبوم است. هر قطعه از آلبوم یک جنبه دیگر وودکید را به نمایش می گذارد. ” The Shore” یک آهنگ عاشقانه آرامش بخش، که در آن لمونه شاعرانه بر روی ملودی ملایم پیانو سوگواری می کند و به آرامی یک حس نیاز شدید به آن می دهد.

 “Ghost Lights” قطعه ای با فضایی ترسناک که در آن سازهای مختلفی از آکاردئون گرفته تا ارگان پایپ استفاده شده است و یک ریتم ضربی هیپنونیک در سراسر آن وجود دارد. تنها قطعه سازی در این آلبوم آهنگ ” Shadows” است که در همان فضایی که در آهنگ قبلی ایجاد شده بود ادامه و خیلی یکنواخت و ملایم به آهنگ با شکوه بعدی ” Stabat Mater” انتقال پیدا می کند.

در قسمت آخر آلبوم در آهنگ ” Conquest of Spaces” به لحظات خیالی و ماورالطبیعه می رسیم. پس از آن با اثر نه چندان موفق و بی قرارانه‌ی ” Falling” مواجه میشویم. آهنگ پرقدرت”Where I Live” در یک فضای تاریک آغاز می‌شود و به آهنگ موفق و خودنمایانه “Iron” می رود. در انتهای آلبوم “The Other Side” مانند آن است که طبل های نظامی آهنگ را به سمت انتهای آلبوم هدایت می کنند و ناقوس کلیسا به صدا درمی آید و هم‌خوانی بلند آهنگ را به انتهای ناامیدانه آن هدایت می کند.

“The Golden Age ” یک آلبوم پرانرژی است که مدام به سوی امیدواری صعود می کند اما خود را در تاریک‌ترین اعماق روح انسان می‌یابد. برای درک آلبوم باید چند مرتبه آن را تا آخر گوش داد تا بتوان داستان آن را دنبال کرد. عناصر ارکسترال قوی و پرقدرت هستند ولی زیاد اغراق آمیز نیستند. وکال لمونه در حالی‌که گوش را تسکین می دهد به مانند آبشاری از عواطف که با موسیقی ترکیب می شود و محرک و انرژی لازم را برای آلبوم ایجاد می کند. تنها خطایی که به ذهن می رسد این است که بعضی ترانه ها به جای آنکه پایانی ادامه دار داشته باشند به طور ناگهانی به پایان می روند و آن نیرو و انرژی مستمر ادامه  پیدا نمی کند. به غیر از این مورد آلبوم بسیار خوب تولید شده و هیچ کدام از سازهای با قدرت بیش از حد به صدا درنمی آیند یا اینکه بخواهند در ترکیب آهنگ ها درخشندگی مفرطی داشته باشند و همه سازها و همینطور وکال به نوعی با هم در صحنه شریک هستند – به جای آنکه بخواهند همدیگر را کنار بزنند و سایه برتری خود را بر دیگری اعمال کنند.

آلبوم “The Golden Age” با یک نمایش متفاوت معنای دیگر “heavy” را نشان می دهد و سطح عواطف و موسیقی را در تمام چهارده قطعه آن به خوبی نشان می دهد. این آلبوم یک شروع مثبت برای لمونه در ادامه حرفه موسیقی او است و با گذشت زمان مشخص میشود که Woodkid این راه را ادامه خواهد داد یا خیر. اگر The Golden Age نشانی از آن چیزی باشد که وودکید می تواند انجام دهد در آن صورت باید با خوش بینی منتظر آلبوم جدید او باشیم. 

 

دیدگاه شما

جدیدترین رویداد موسیقی

0
روز
12
ساعت
31
دقیقه
10
ثانیه

ناصر چشم آذر

محل برگزاری: مرکز همایش های برج میلاد

0
روز
12
ساعت
31
دقیقه
10
ثانیه

رضا صادقی

محل برگزاری:

0
روز
12
ساعت
31
دقیقه
10
ثانیه

سیروان خسروی

محل برگزاری: مرکز همایش های برج میلاد

0
روز
12
ساعت
31
دقیقه
10
ثانیه

ماکان بند

محل برگزاری: سالن میلاد نمایشگاه بین المللی