امیر عباسی در اول فروردین سال ۶۰ در محله آزادی به دنیا آمد و از همان دوران کودکی با وجود لکنت زبان، آرزوی نوحه‌خوانی برای امام حسین علیه‌السلام را در سر داشت.
گفتگو با امیر عباسی، مداح ولایی و انقلابی کشور:
آقای عباسی مداحی را چه از زمانی شروع کردید؟
من از دوران ابتدایی با پارچه‌های سیاه یا چادر مشکی مادرم در پارکینگ کوچک منزلمان برای خودم هیئت می‌زدم و نوحه می‌خواندم اما چون از زمان کودکی هنگام صحبت کردن لکنت زبان داشتم و هنوز هم دارم، هیچ کسی مرا در مداحی باور نمی‌کرد و اجازه روضه‌خواندن در هیئت‌ها به من داده نمی‌شد.
یک هیئتی بود که ماه های محرم به آنجا می‌رفتم و به هر طریقی که ممکن بود خودم را به مداح هیئت نزدیک می‌کردم تا متوجه بشم چه می‌کند.
یک شب از دسته خارج شدم و به کنار مداح رفتم تا خواندن او را از نزدیک ببینم و رئیس هیئت هم که اخلاق خاصی داشت برخورد مناسبی با من نکرد.
من آن شب گریه‌ام گرفت و دیگر به آن هیئت نرفتم و تصمیم گرفتم بعدازظهرهای محرّم در خانه برای خودم مداحی کنم.
استاد شما برای آموزش مداحی و روضه‌خوانی که بود؟
حاج آقا علی انسانی،
حاج سعید حدادیان،حاج سید احد خجسته،حاج رسول فیضی و حاج حسین فیضی از اساتید بنده در مداحی بوده و هستند.
اولین شعری را که مداحی کردید به خاطر دارید؟
بله، شعر باز این چه شورش است که در خلق عالم است…
از اولین‌بار که مداحی کردید خاطره‌ای به یاد دارید؟
برای اولین‌بار که برای گرفتن درس‌های اخلاق مداحی خدمت حاج احد آقای خجسته رسیدم فکر می‌کردم حاج آقا به من بگوید که برو چند بیت بخوان ولی ایشان در برخورد اول به من گفت برو دم در حسینیه را جارو بزن تا مهمان‌ها که میان تمیز باشه، من آن روز واقعاً نتوانستم درک کنم که چرا حاج آقا این کار را به من محول کردند ولی الآن هرچه بیشتر از عمر نوکریم برای حضرت سیدالشهدا(ع) می‌گذره اثر اون جارو زدن را بیشتر در زندگی و مسیر نوکریم احساس می‌کنم.
ایده و فکر انقلابی خواندن از کجا شروع شد؟
یک سال در ایام فاطمیه بنده به مجلس روضه در منزل حجت‌الاسلام حائری‌زاده رفتم و آنجا به‌طور کاملاً اتفاقی با آقا میثم (مطیعی) آشنا شدم و رفاقتمان شکل گرفت.
قبل از آن زمان، من در محله شهرک‌قدس و سعادت‌آباد نوحه‌هایی با مضامین انقلابی می‌خواندم.
برادر عزیزم آقا
میثم مطیعی و آقایان محمد مهدی سیار و میلاد عرفان‌پور که از شعرای آیینی کشور هستند قبل از آشنایی ما در این مسیر قدم نهاده بودند و بسیار هم موفق بودند.
بنده هم بعد از آشنایی با حاج آقا مطیعی به این تیم سه نفره اضافه شدم و الحمدالله به دعای حضرت صدیقه کبری(س) یک جریان فرهنگی خوبی در حوزه مداحی کشور به راه افتاد.
البته به لطف خدا و اهل بیت علیهم‌السلام بنده به غیر از مداحی، در زمینه شعر هم فعالیت‌هایی دارم و هدفم شعر و سبک رساندن به مداح های نوجوان شهرستانی است که احساس می‌کنم نسبت به آن‌ها وظیفه ویژه‌ای دارم.
استقبال مردم از سبک مداحی شما و آقای مطیعی چطور بوده؟
به نظرم استقبال بسیار خوب بوده و همین که ما احساس کنیم حضرت آقا از ما راضی هستند، برای ما بالاترین دلخوشی است.
به نظر شما بیان مباحث سیاسی در هیئت‌های مذهبی چه لزومی دارد؟
ما به دنبال سیاسی‌کاری نیستیم اما معتقدیم مفاهیمی مانند مقاومت اسلامی، مضامین ضد استکباری، شهدا، امام(ره) و رهبری باید در مجالس مذهبی مطرح شوند که متأسفانه در بعضی از هیئت‌ها این‌ها گفته نمی‌شوند.
با نگاه به قیام امام حسین(ع) متوجه می‌شویم که اگر آن حضرت در مدینه مانده بودند مقام، آسایش و احترامشان به‌جا بود اما چرا امام(ع) این همه سختی را به جان خریدند؟ برای اینکه بیان حق و مبارزه با استکبار آن زمان را به عافیت‌طلبی ترجیح دادند.
عافیت‌طلبی که امروز برای جامعه ما یک معضل هست و متأسفانه بسیاری از افراد نه تنها از بیان مباحث انقلابی در هیئت‌ها دوری می‌کنند، بلکه سعی دارند کسانی را هم که در این زمینه فعال هستند به هر طریقی از اینکار نهی کنند، ولی ما معتقدیم که راه درستی را انتخاب کرده‌ایم و بر طبق فرمایش امام خمینی(ره) ما ملت گریه سیاسی هستیم.
در مورد سیاسی خواندن گفتید اما بنظرتان چقدر لازم است که مادحین در هیئت‌ها حرف‌های سیاسی بزنند و مباحث انتقادی مورد نظرشان را مطرح کنند؟
سیاست ما آمیخته با دیانت ماست و به نظر بنده مطرح کردن مباحثی که عرض شد از احتیاجات مجالس اهل بیت(ع) است ولی متأسفانه استفاده از الفاظ نامتعارف روی منبر مجلس امام حسین علیه‌السلام یکی از بزرگترین آفت‌ها در عرصه مداحی است که ذهنیت بدی را برای بسیاری از مستمعین ایجاد می‌کند.
این ادبیات طوری جلوه می‌کند که حرف درست آن گوینده را در ذهن عوام غلط نشان می‌دهد.
الان زمانه، زمانه رسانه است و باید مباحث را با منطق، استدلال و در قالب هنری آمیخته با معنویّت بیان کرد.
ممکن است ما با اصل حرف این گویندگان موافق باشیم ولی با حرف‌های نامتعارف و نسبت‌های بد به این و آن دادن موافق نیستیم.
از بین کارهایی که اجرا کردید کدام را بیشتر دوست دارید؟
امسال شب تاسوعا ترکیبی از نوحه‌های قدیمی را خواندم که کار قشنگی شده بود با عنوان آسمون‌ها عزادار غمه… اما مداحی «لبیک یا خامنه‌ای لبیک یا حسین است» را خاطره انگیزترین کارم می‌دانم.
به نظر شما کدام بخش از منویات رهبری در خصوص مداحی و روضه خوانی مغفول مانده و باید بیشتر مورد توجه قرار بگیرد؟
بنظر من الآن دشمن به خوبی فهمیده که مهم‌ترین و سریع‌ترین راه رسیدن به اهدافش در زمینه فرهنگی، استفاده از ظرفیت هیآت مذهبی است و شدیداً در این راه هزینه می‌کند اما متأسفانه ما تا حالا در هیئت‌هایمان کار فرهنگی مناسب و چشم‌گیری نکرده‌ایم و بیشتر از اصل مطلب، به حواشی پرداخته‌ایم.
نسل جدید دیگر هر روضه و هر روایت ضعیفی را از وعاظ و مداحان قبول نمی‌کند و مطالب باید به صورت هنری و منطقی به مخاطب عرضه شود.
ما باید جریان گفتمان عاشورایی را در هیئت‌ها تقویت کنیم که مباحث ضد استکباری، شهدا و ولایت در آن می‌گنجد و باید به سمتی پیش برویم که دیدگاه‌های مقام معظم رهبری درباره مداحی را در عرصه عملی محقق کنیم.
فکر می‌کنید رعایت چه معیارهایی هیئت دانشگاه امام صادق(ع) را از سایر هیئت‌ها متمایز کرده؟
هیئت میثاق با شهدا هیئت امنا و مدیر دارد و ترجیح می‌دهم که سؤالات مربوط به هیئت میثاق از آن بزرگواران پرسیده بشود.
شما غیر از دانشگاه امام صادق(ع) هیئت دیگری هم دارید؟
بله، ما هیئتی در محدوده شهرک غرب و سعادت آباد داریم به نام «هیئت محبین شهادت» که پس از شهادت بانیان، اداره آن را با دوستان به عهده گرفتیم و با اینکه این هیئت در حد یک هیئت کوچک و محلی است اما سعی داریم همه مسائلی که رهبری در فرمایشات خود بدان‌ها اشاره کرده‌اند را رعایت کنیم و تفاوتی بین این هیئت و یک هیئت چند هزار نفری قائل نیستیم.
البته ما هم مثل همه ممکن است خیلی از جاها اشتباه داشته باشیم که داریم، ولی امیدواریم بتوانیم آن مشکلات را برطرف کنیم و سعیمان بر این است که منویات مقام معظم رهبری را در زمینه هیئت و مداحی سرلوحه کارمان قرار دهیم.
منبع: باشگاه خبرنگاران
دیدگاه شما