روز ملی سینما مبارک

سینما برای ما یعنی فردین، فرمون، قیصر، مادر، یعنی لیلی با من است، یعنی حاج کاظم ، پرویز پرستویی، یعنی رضا مثقالی معروف به رضا مارمولک، علی سنتوری، یعنی بانو معتمدآریا، یعنی همون رویای فیلم دوزن که قصه ی فرشته هایی رو روایت کرد که بالی برای پرواز براشون نذاشتن، یعنی میم مثل مادر، یعنی از انتهای خیابان هشتم به حوالی اتوبان رسیدن، یعنی اعتراض و حکم زیر پوست این شهر، سینما یعنی هیس دخترها فریاد نمیزنند، یعنی با وجود خشم و هیاهو باز هم اسب حیوان نجیبی ست، یعنی شعله ور شدن یاد تنگه ابوقریب، یعنی لاتاری و ماجرای نیمروز، سینما یعنی هدیه تهرانی و ابوالفضل پورعرب، غریبانه و دستهای الوده، سلطان و چهارشنبه سوری، درباره ی الی و اونکه میدونش پدرش کیه با این وجود که پدرش نمیدونه،
درسته که صنعت سینمای ما راه زیادی با نولان ها و شگفت انگیزها و فضاپیماهای غول اسا داره، اما سینمای ما هنری داره که برامون روزها و لحظاتی رو خلق کرده، شخصیت هایی رو به یادگار گذاشته که باهاشون زندگی کردیم، یادگرفتیم و اشک ریختیم و لبخند زدیم.
نمیشه فراموش کرد از عروس تا خون بازی رو ، از لیلا تا استراحت مطلق رو، رخ دیوانه تا بوتیک رو، نمیشه …
چقدر اسم که باید امروز رو بهشون تبریک گفت و چقدر خاطره از اونایی که دیگه فقط یادشون با ماست.
روز سینما به همه ی همه ی اونایی که تو خلق تمامِ این لحظه ها نقش داشتن مبارک، دمتون گرم که اینقدر اثرگذارین…
روز سینما مبارک…