امیر سینکی را که بیشتر به عنوان خواننده، آهنگساز، ترانه سرا و تنظیم کننده می‌شناسیم از جمله هنرمندانی است که سبک کاری اش منحصر به خودش است. بیست و پنج سال سابقه نوازندگی دارد و در نوازندگی، زیاد تمایلی به اجرا با پیک روی گیتار ندارد و علاقه شدیدی به اجرا با پنجه و استفاده از پنج انگشت دست راست دقیقاً مانند فلامنکو نوازان جهانی را دارد. در این گفت و گو قصد داریم تا نگاهی منتقدانه داشته باشیم بر نوع و شیوه نوازندگی گیتار توسط امیر سینکی که بر اساس چه عقیده ای با این شیوه در بیش از ۲۵ آلبوم و بیش از ۳۰۰ قطعه موسیقی به نوازندگی پرداخته است. شعنی از پنجه خود در این موارد بسیار بیشتر از پیک استفاده کرده است.
-آیا شما جز آن دسته نیستید که اعتقاد دارند صدای مضراب(پیک) شفاف تر و واضح تر است مخصوصاً در مورد ملودی ها.
مورد اصلی اینجاست بسیاری از ابزارها کار را راحت می کنند و برای مثال در ویدیویی دیدم شخصی برای رسیدن به رکوردی خاص از دستگاه دریل استفاده می کرد.آیا به نظر شما این کار درست است یا نه ؟بخاطر دارم استاد پاکوپینیا در یکی از ترجمه هایش که مطالعه میکردم چنین نوشته بود که صرفاً اجرای صحیح و گوش نواز کافیست و من پنجه را برای اجرا انتخاب کردم
-اما ما در برخی اجراهای شما در هنگام اجرا پیکادوها صداهای خشک تری نسبت به نوازندگی با مضراب می شنویم که مرسوم تر است.
بله درست است من احساس می‌کنم با پنجه روح بیشتری به گیتار میدهم از جمله اینکه در هنگام اجرا گاهی برخی تکنیک ها مانند ترومولو با مضراب انگشت شست نمیتواند پیک را همراهی کند و این‌از محدودیتهای اجرا با پیک است .
-شما در مورد سبک اجرا خود را به کدام نوازنده نزدیکتر می بینید؟
من سعی نمی کنم به هیچ وجه خودم را با کسی مقایسه کنم اما من نوازندگی قرص و محکم از نوازندگان محبوب و اساتید قدیمی اسپانیایی مانند استاد پاکوپنیا و پاکودلوچیا را خیلی می پسندم زیرا اصالت و قدرت در اجراهای آنها مشهود بوده و مخصوصاً درک ریتم آنها همواره مرا مجذوب کرده است.میخوام مثالی بزنم. آلبوم “زریاب” به واسطه نوازندگی استاد فقید پاکودلوچیا پر از فورته های جذاب لگاتوهای بی نظیر در سبک موسیقی فلامنکو است.
-یک سوال مهم از شما دارم. آیا هرگز از مضراب استفاده نکردید؟
چرا اگر بگویم نه دروغ گفته ام من در برخی از اجراهایم در استودیو سعی کردم صدایی که مطلوب آن قطعه بوده را اجرا کنم و بالاجبار از پیک استفاده کردم. می‌خواهم برای خوانندگان این گفت و گو یک راز را مطرح کنم می‌دانم که دوست دارند بدانند من چه میزان سختی را در مضراب اگر روزی به دست بگیرم می پسندم! ضراب مورد علاقه ی من نود و شش صدم میلی متر آن هم از برند فندر است شاید عجیب باشد ولی من این سختی را می پسندم.
-به عنوان سوال پایانی در این صحبت منتقدانه آیا از صدابرداری کنسرتهایتان در کسوت نوازنده و بعضاً خواننده راضی بوده اید؟
واقعاً خوشحالم که با مصاحبه گری با این سطح دانش و فکر روبرو شدم و برای من احساس خوبی است که به این سوالات پاسخ دهم چون جنبه تخصصی دارد. باید بگویم متاسفانه هنوز صدابرداری را پیدا نکردم که میکروفون گذاری صحیحی برای گیتار را انجام دهد که نه‌تنها “هوم” نداشته باشیم بلکه در اوج شفافیت بتوانم صداها را در اجراهای زنده به گوش مخاطبین برسانم. البته خود بنده سالها در خانه موسیقی عضو کانون صدابردارن بودم و کار تخصصی استودیویی انجام دادم ولی صدابرداران مرا مجبور کردند که از گیتار پیکاپ دارد استفاده کنم که صدای اصلی گیتار را برای مخصوصاٌ بداهه های فلامنکو مهار می کند و آن صدا دیگر صدای اصلی ساز نیست. بلکه صدای دستکاری شده توسط شرکت سازنده پیکاپ است با اینکه من همواره از پیکاپ اصلی شرکت یاماها استفاده می کنم اما از این کار در برخی اجراهایم راضی نبودم.
-برای اتمام این نقد دوست داریم از آخرین تولیداتتان برای ما بگویید
از شما متشکرم. پس از ساختن تمامی این آلبوم ها در کسوتهای مختلف اکنون خبر تولید آلبوم “گیتار من” که یک موسیقی تلفیقی پاپ و اینستورمنتال پاپ است را به مخاطبین خوب شما میدهم. برایتان آرزوی موفقیت دارم پیروز باشید
مدیر وبسایت 
دیدگاه شما