در حکایات آمده: «روزی دایه آبله رویی کودکی را بغل کــرده بود و کودک از ترس چهره او زار می گریست. دایه نیز به قصد آرام کردنش مدام میگفت: «نترس عزیزم! من اینجا هستم!» در حالیکه مشکل اصلی و سبب گریه کودک خود دایه بود! حالا حکایت پیام دوستی فرستادن هیولای جنگ طلبی مثل «نتانیاهو» برای مردم ایران است که به «نترس! من اینجا هستم» گفتن همان دایه ی ترسناک شبیه است.
شما خودت ترسناکی! آقای نتانیاهو! ما زخمهای خودمان را می شناسیم و اتفاقات ناگوار تاریخ معاصرمان و جانهای عزیز بی جان شده در آنها را بهتر از تو به خاطر سپرده ایم و فراموش هم نمی کنیم. کاسه ی از آش داغتر شدنت تنها برایمان بامزه است.
دوستی بین مردم تمام کشورها نیازی به پیام دروغین فرستادن سیاستبازان ندارد. نه آن که می گفت فلان کشور را باید از نقشه جهان پاک کرد تصمیم گیرنده همنوع دوستی مردم ما بود و نه تو سخنگوی علایق قلبی مردم آن سرزمینی.
فشردن دستهای خون آلود – حتا اگر ظاهرن به دوستی دراز شده باشد – دست طرف مقابل را کثیف خواهد کرد. آیا می توانی خون آن همه انسان بی گناه را از دستهای خود پاک کنید؟ من که گمان نمی کنم هرگز بتوانی.
دیدگاه شما