درجاده هراز
رودی پرازخروش
دشتی پرازعلف
برمرکبی سوار
گم کرده راه خویش
تنهاوبی هدف
دیدم کنارراه
جایی نوشته بود
تهران ازاینطرف
یادت بهانه شد
کم کم ترانه شدتهران ازاینطرف
دیدم پرنده ای نوک میزند به برف
باکوه گفتگوباقله هابه حرف
پر زد پرک پرک
بابالهای سرد
ازشمشک ودیزین
تادره اوین
یادت بهانه شدکم کم ترانه شد تهران ازاینطرف
هرساله نوبهاردرعالم خیال
رفتم سرقرارمیدان مولوی پایین لاله زار آنسوترازبهار
یادت بهانه شدکم کم ترانه شد تهران ازاینطرف
مردی که مینواخت
باآه های خویش درنای نی لبک
مردی که می گریست باچشم آسمان
بالاتراز ونک
یادت بهانه شدکم کم ترانه شدتهران ازاینطرف
