اعتبار آفرینانِ بی اعتبار!

رسانه نوا – در جامعه آژیوکراتیو که «نام‏ها» و «برندها» قدرتی فراتر از کارکرد دانش و علم دارند، و هژمونی تبلیغات می‏تواند در دگردیسی افکار عمومی اهرم سازنده باشد، آفریدن نام و اعتباربخشی به آن غایت آمال هر دستفروش این بازار مکاره است.

از این رو جشن‏ها و جشنواره‏ها نیز در این جامعه کارکرد متفاوتی دارند و با اهداف دیگری بنا می‌شوند. چرا که اغلب «شهرت» و «اعتبار» سودای هر جشن و جشنواره‏ای است و اغلب این شهرت را در حضور «سرشناس‏ترین‏ها» و «معتبرترین‏ها» می‏جویند تا از این رو در افکار مخاطبان جایگاهی والا برای خود دست و پا کنند.

از سوی دیگر عامل اثربخشی تبلیغات در همان بحران هویتی نهفته است که از توده‏ها قدرت تفکر، تعمق، تحلیل و استنتاج را سلب می‌کند و او را آماده پذیرش هر کالایی به واسطه تبلیغات فراوان میی‌سازد. و این بحران هویت در جامعه امروز بیشتر از آنچه انفعالِ مَنیّت هر فرد باشد ناشی از قدرتمندی بنگاهها و کمپانی‏هایی است که تحمیق توده‏ها برای آنها سود سرشاری عاید می‌‏کند.

بحران هویت و منیتی که نمی‏‌داند کیست و در زیر هجوم بی واسطه تبلیغات ریز و درشت قدرت تجزیه و تحلیل ندارد و تنها مصرف کننده و شهروند خوبی است که حتی زحمت هیچ کنکاشی را به خود نمی‏دهد و از این رو همچون گوسفند مطیع و سر به راه، برای دهکده جهانی است.

مخاطبی که در هزارتوی سپهر تبلیغاتی «نام‏ها» سردرگم است و راهی برای رهایی از حصار آن نمی‏‌تواند بیابد. چرا که هژمونی تبلیغات قدرت تفکر را از بین می‏برد و فرد را بنده خود می‏‌سازد. و بندگان و اسیران سعی می‏کنند در سردرگمی چنگ‏زدن به هر اسم و اعتباری شاید این فریب خوردگی را اندکی بپوشانند. و حالا هر چه «بهترین» و «برترین» و «ترین‏تر» پسوند این تبلیغ باشد راحتی پذیرش برای مصرف کننده را بوجود می‏آرود تا با خیال راحت اعتماد بیشتری از خود خرج نماید و البته اعتماد مبهم اما زیادی را بسازند. و از میان اعتباری که در تکثر مصرف کالای تبلیغ شده بوجود می‏آید اعتماد مصرف‏کننده هر روز بیشتر وابسته به این القاب «ترین» و «برتر» می‌‏گردد.

اینجاست که نقش سازنده جشن‏‌ها و جشنواره‏‌ها به عنوان عنصری از جامعه بدون تعمق و تفکر روشن‏تر می‏‌گردد چرا که به مدد ارزش‏گذاری و سنجش‏‌های سطحی سازنده این «ترین‏ها» در افکار عمومی می‏گردند و قدرتی برای خود فراهم می‏‌کنند.

درست است که اعتبار هر جشن و جشنواره‌ه‏ای به مدد حضور حرفه‏ای‌های هر رشته در آن است اما وقتی هیات داوری‏‌ها را نیز شهرواندان خوب این جامعه جهانی پر کرده باشند دیگر متر و معیارها و داوری ها وابسته به علم نخواهد بود و این نام‏‌هاست که داروان را نیز فریب داده و آنها را وادار به پذیرش افکار عمومی مصرف کننده برای شهرت بیشتر جشنواره خود می‌سازد تا انتخاب لایق‏‌ها و شایسته‏‌ها. چرا که در بحران هویت تنها برای مخاطبان جشنواره در زیر هژمونی تبلیغات مفری نمانده و البته داوران را نیز از آلودگی آن مستثنی نساخته است.

از این رو می‏‌توانند برای به نام زدن اعتبار کسی، یک جایزه ویژه با نامهای خاص ایجاد کنند و حتی به فراخور موقعیت به طور مثال جایزه بهترین آهنگساز را حذف کرده و به جای آن جایزه‏ای برای بهترین تنظیم‏‌کننده قرار بدهند چراکه اعتبار این یکی بیشتر است. و یا به علت عدم حضور خواننده برای تکمیل‏تر کردن شوی اعتبار دست اندرکاران، جایزه به کسیکه در جشن حاضر شده تعلق بگیرد (اتفاقی که هفته گذشته در جشن حافظ افتاد ). چرا که هدف برگزارکنندگان به دست آوردن جایگاه و اعتبار است نه اعتباربخشیدن به یک اثر تولید شده و بررسی و ارزیابی دقیق آن و داوری‏ها نیز نقشی در حد خیمه شب بازی ایفا می‏کند.

به همین شکل حافظ ناظری در این جشن و جشنواره‏‌ها می‏تواند در ردیف اول متعلق به استادان بنشیند، و حتی جایزه بهترین آلبوم را از نگاه مردمی برای اثر کم‏‌مایه‌اش بگیرد و یا در هر جشنی که جایزه‏ای در کار است این همایون شجریان باشد که به اعتبار پدر برای هر اثر ولو میان مایه و مبتذل خود جایزه بگیرد. چرا که این‏ها فرزندانی هستند که جشنها به اعتبار پدرانشان نیازمندند.