رسانه نوا – چند روزی به عید مانده و شاید شما جز آن دسته از آدم‌ها هستید که ترجیح می‌دهید یک کالای فرهنگی عیدی بدهید.شما از این نظر در اقلیت هستید اما آثار فرهنگی و هنری برای شما محدود نیستند و انتخاب‌های بسیاری دارید. قاعدتا آلبوم‌های موسیقی هم می‌توانند عیدی جذابی برای اهلش باشند. دو هفته تعطیلی، تهرانی آرام و موسیقی دلچسب ترکیب جذابی برای نوروز است. در متن پیش رو تعدادی از آلبوم‌های شنیدنی را بر اساس سبک و سلیقه معرفی می‌کنم، شاید آلبوم‌های موسیقی هم بخشی از سبد خرید نوروزی شما باشد، و این متن به کار آید.
پاپ استخوان دار
علیرضا عصار سال ۱۳۹۵ بعد از مدت‌ها به صحنه بازگشت. سال ۱۳۹۶ هم بعد از مدت‌ها آلبوم جدیدی منتشر کرد که عنوان بهترن آلبوم پاپ سال رو به انتها، صفت نادرستی برای این آلبوم به نظر نمی‌آید. عصار با همان دغدغه‌های اجتماعی به عرصه موسیقی بازگشته و در آلبوم «جز عشق نمی‌خواهم» هم در کنار عاشقانه‌ها، گذری به مسائل اجتماعی روز دارد. عصار یکی از اولین ستاره‌های پاپ موسیقی ایران بعد از انقلاب است، هنرمندی توانا که فقط یک خواننده نیست و حتی در نسل خودش هم ویژگی‌های منحصر به فردی دارد و تنها خواننده پاپِ باقی مانده از دهه ۱۳۷۰ شمسی است که هنوز می‌تواند با خیال راحت در سالن‌های بزرگ کنسرت بگذارد و نگران خالی ماندن صندلی‌ها نباشد. عصار در این آلبوم با ترانه‌سرایان، آهنگسازان و تنظیم‌کنندگان مختلفی همکاری کرده است و این موضوع باعث متنوع شدن فضای آلبوم است هر چند که کمی به وحدت آلبوم اسیب زده است. در مجموع این آلبوم شنیدنی است مخصوصا برای آنها که دلِ چندان خوشی از صدای غالب بازار پاپ امروز ندارند.
بلوز به سبک گیلانی
چند هفته پیش آلبومی با عنوان «کو» منتشر شد که تعداد قابل توجهی از نوازندگان مطرح در آن حضور داشتند. خواننده، آهنگساز و ترانه‌سرای آلبوم جلیل شعاع بود. این در واقع اولین آلبوم جلیل است، هنرمندی ناشناخته که چند ماه اخیر با دو، سه تک آهنگ کنجکاوی‌هایی را برانگیخته بود و با انتشار این آلبومِ یک‌دست و گوش‌نواز در گام اول خودش را به عنوان هنرمندی مدعی در فضای موسیقی ایران مطرح کرد. جلیل که ظاهرا پزشک متخصص است نوعی از موسیقی تلفیقی را ارائه کرده که در جریان اصلی موسیقی ایران تازگی دارد. تجربه‌ای موفق از خواندن به گویش گیلکی بر بستری از موسیقی ریتم اند بلوز و راک که شیرین و شنیدنی است. این آلبوم به خصوص برای آنها که به موسیقی پیشروی گیلان علاقمند هستند و از شنیدن ترانه‌هایی با گویش گیلکی لذت می‌برند، انتخاب مناسب و جذابی است.
راکرهای خراسانی
آلبوم « برای زندگی» از گروه ماینسوان یکی از معدود آلبوم‌های راک منتشر شده در سال ۱۳۹۶ بود که تا حدود زیادی توانایی جلب رضایت راک بازها را داشت. ماینسوان گروه راکی از مشهد است که در بین علاقمندان موسیقی راک در ایران شناخته شده است. این گروه بیش از ۱۰ سال است که فعالیت می‌کنند و بعد از مدتی طولانی سال ۹۴ توانستند اولین آلبوم رسمی خود را منتشر کنند. « برای زندگی» دومین آلبوم رسمی آنهاست که چندی پیش منتشر شد. قطعات «برای زندگی» پر از ریف‌هایی برای سازهای مختلف است که کنار هم بستر جذابی برای ملودی وکال ایجاد می‌کنند. خواننده هم توانایی لازم را دارد و خلاصه اگر کمی با تسامح برخورد کنیم و مشکل لیریک را در نظر نگیریم، این آلبوم مجموعه راک خوبی برای گوش دادن و لذت بردن است.
امبینتِ بندری
«از بوشهر» اثر مشترک سلام ریاضی و حبیب مفتاح بوشهری یکی از شاخص‌ترین آلبوم‌های سال رو به پایان بود، آلبومی که با ادوات موسیقی جنوبی و با یک ایده منحصر به فرد، روایت جدیدی از موسیقی جنوب ارائه می‌کند. مولفان این آلبوم ریتم‌های متنوع و جذاب موسیقی بوشهر را به خدمت گرفتند و با پردازشی هنرمندانه، قطعاتی مدرن با حال و هوای شرجی جنوب ایران خلق کردند. تجربه مهم در موسیقی ایرانی که اتفاقا بسیار هم شنیدنی است.
ایستگاه موسیقی
کوارتت کاسته امروز یکی از موفق‌ترین گروه‌های موسیقی ایرانی است و در فاصله کمی از ا شکل‌گیری (حدود ۴ سال) توانسته دو تور اروپایی برگزار کند و همچنین کمپانی خوشنام ECM پخش جهانی دومین آلبومش را که هقته پیش منتشر شد بر عهده گرفته است. «ایستگاه دو» عنوان دومین آلبوم این گروه است که اگر دوست یا آشنای سخت پسندی دارید می‌توانید با هدیه دادن این آلبوم نظر او را برآورده کنید. یک آلبوم با استانداردهای جهانی که توسط نوازندگانی مولف آهنگسازی شده است. کاسته گروهی مستقل به تهیه کنندگی نشر هرمس (رامین صدیقی) است. این کوارتت با سازهای گیتار الکتریک، پیانو، درامز و کلارینت (و ساکسیفون) در پی خلق صدای یک موسیقی مدرن امروزی است که بارقه‌های درخشان از موسیقی ایرانی هم در آن شنیده می‌شود.
دردانه بی‌کلام
آلبوم «دُرنادِئون» یکی از موفق‌ترین آلبوم‌های امسال بود. آلبومی که صفت پرفروش‌ترین آلبوم بدون کلام نیمه اول سال را به خود اختصاص داد. این آلبوم دو نوازی آکاردئون و ویلون است که توسط یک زوج جوان (مهرداد مهدی و آسو کهزادی) ساخته و اجرا شده است. این زن و شوهر هنرمند پیش از انتشار این آلبوم مدتی طولانی در تهران و چند شهر دیگر ایران به شکل دوره‌گرد به اجرا موسیقی می‌پرداختند و ماحصل مدت طولانی هم‌نوازی آنها آلبومی یک‌دست است. این کار متاثر از موسیقی بالکان به نظر می‌اید اما خیلی دربند بالکان نیست، گذری نامحسوس به امریکای لاتین دارد و گاهی اوقات مایه‌هایی هم از موسیقی ایرانی در آن شنیده می‌شود. وارد شدن به دنیای موسیقی درنادئون کار آسانی است و دل سپردن و باقی ماندن در آن حال و هوا هم لذت خودش را دارد. یک آلبوم لطیف و رومانتیک مناسب استراحت و وقت گذارانی مفید در نوروز.
کلاسیک بازیِ مدرن
در سال ۱۳۹۶ یک آلبوم بسیار مهم بدون سر و صدا منتشر شد: «انجمن فلوت ایران – ۱». آلبومی که توسط دانشگاه تهران تولید و ارائه شد. این اثر حاوی برساخته‌های چهار موسیقیدان معاصر، محمدرضا تفضلی، مهران روحانی، مهرداد پاکباز و کیاوش صاحب نسق است که در قطعاتِ آن، مریم مهربان پیانو، مهرداد پاکباز گیتار و مهرداد غلامی فلوت نواخته‌اند. مجموعه این نام‌ها (چه آهنگسازن و چه نوازندگان)، گوش دادن این آلبوم را بر هرکسی که علاقمند موسیقی است واجب می‌کند. یکی از بهترین آلبوم‌های موسیقی سال گذشته که مبنای زیبایی‌شناسانه منحصر به فرد و تازه‌ای دارد. اگر دوستی دارید که به موسیقی مدرن و آوانگارد ایرانی علاقه دارد و خیلی سخت‌گیرانه موسیقی گوش می‌کند، این آلبوم برایش بهترین عیدی است.
سنت از نو
سیامک جهانگیری نی نواز منزوی و پر کار ایرانی در این سال‌ها با انتشار چند اثر درخور توجه نشان داده که تنها یک نوازنده توانمند در موسیقی ردیفی نیست، آهنگسازی خوش قریحه است که می‌تواند اثری خلق کند که با تمام قوا ایرانی است ولی چارچوب سنت گرایانه‌ای هم ندارد. با این اوصاف اگر ساز و نوای ایرانی دوست دارید ولی با چاشنی نوآوری، «بدرقه ماه» اثر ممتاز سیامک جهانگیری بهترین گزینه است. سیامک جهانگیری با نی، حمید خوانساری با عود و بهزاد میرزایی با بندیر و تنبک نوازندگان این آلبوم هستند که اثر را بر اساس طرحی از سیامک جهانگیری بنا کرده‌اند. جهانگیری سال ۱۳۹۵ هم با انتشار آلبوم «می‌رسد باران» نشان داده بود که ردیف منبع ارتزاق او هست ولی غایت زیبایی شناسی او نیست.
تلفیقی از جنس دال
گروه «دال» که با یکی دو تک آهنگ، یک شبه ره صد ساله رفت، اوایل سال ۱۳۹۵ اولین آلبوم رسمی خود را منتشر کرد. آنها بلافاصله گروه محبوبی شدند و تعداد زیادی کنسرت در تهران و شهرهای دیگر برگزار کردند که همگی با استقبال مخاطبان رو به رو شد. این شهرت کار را برای دال سخت کرده بود اما آلبوم «کلاغ سفید» که در میانه اسفند منتشر شد، حکایت از این داشت که گروه افق بلندی را برای خود ترسیم کرده است. «کلاغ سفید» یک آلبوم خوش صدا و خوش ریتم است، آلبوم مناسب برای آنها که موسیقی تلفیقی از سبک کاری گروه‌هایی مثل دنگ‌شو،پالت و … خوش‌شان می‌آید. دال با فاصله‌ای زیاد آلبوم «دوم» بسیار خوبی در قیاس با همتایانش منتشر کرده است. آلبومی که با جسارت تفاوت‌های آشکاری با آلبوم قبلی دارد و یک گام رو به جلو برای این گروه نوپا و بی ادعا محسوب می‌شود. برای آنها که در پی شنیدن یک موسیقی دوست داشتنی در فضای پاپ و تلفیقی هستند این آلبوم عیدی شیرینی است.
از بالکان تا نقش جهان
«کبوترخانه» عنوان یک آلبوم تک نوازی کلارینت (قره‌نی) است. و جالب اینکه مخاطبان این آلبوم طیف گسترده‌ای هستند. در واقع آلبومی است آزاد و رها که به هر سو که می‌خواهد حرکت می‌کند. از یک موتیف ردیفی به تکه‌ای از ملودی مشهوری از موسیقی کوچه بازاری می‌رود و از آنجا به بالکان و … خلاصه مصطفی قناعت مولف این آلبوم با یک کلارنیت به هر جا که خواسته سفر کرده و اگر دل به نغمه‌های او بدهید، سفر موسیقایی غریبی را تجربه می‌کنید.
اگر خاطرتان باشد چند سال پیش مجموعه «خانه هنر خرد» پروژه‌ای با عنوان احوالات شخصی را آغاز کرد که اختصاص داشت به هنرمندانی که شاید کمتر از آنها شنیدیم و اگر هم شنیدیم بعضا حرف دلشان نبوده است. این مجموعه فضایی بود برای کشف نام‌هایی که توانایی خلق یک اثر کامل را داشتند و اما کسی این امکان را در اختیارشان نگذاشته بود. امیر دارابی با ۱۸ سال سن جوان‌ترین مولف این مجموعه (البته در حین ضبط اثر) بود و حالا مصطفی قناعت سن و سال‌دارترین کشف مجموعه احوالات شخصی. «کبوترخانه» مجموعه‌ای است هم برای آنها که جَز و فیوژن دوست دارند هم آنها که ساز بادی می‌پسندند، هم آنها که موسیقی ردیفی دوست دارند و هم برای آنها که در پی شنیدن صداهایی تازه در موسیقی ایران هستند.
دیدگاه شما