سرنوشت راک اند رول در دستان الیس کوپر

رسانه نوا – نمی‌خواهم نگران‌تان کنم اما سرنوشت راک اند رول در دستان آلیس کوپر است. در این مقطع، آلیس کوپر از اندک راکرهای دهه‌ی هفتاد است که هنوز در دنیای موسیقی نفس می‌کشد. هنوز هم مشغول نوشتن قطعات جدید است و هنوز هم به شاهکاری که باز هم خواهد ساخت امیدوار است. شاید اگر آلیس کوپر دوباره مثل قدیم شود، ما هم به دوران قدیم برگردیم. شاید دوباره نسل جدید راک اند رول را کشف کند.

خوشبختانه آلبوم جدید بد نیست. Killer یا Billion Dollar Babies نیست، حتی به پای Flush the Fashion هم نمی‌رسد. ولی باز آنقدر هیجان انگیز است که تابستان را بتوانیم به یاد دوران خوش راک اند رول سر کنیم. برای هواداران قدیمی آلیس، یک سورپرایز بزرگ هم در آلبوم وجود دارد: دو قطعه با حضور اعضای قبلی گروه الیس کوپر.
هر دوی این قطعات در دیسک دوم آلبوم هستند و حداقل یکی از آن‌ها یعنی قطعه‌ی Genuine American Girl تمام خواسته‌های شما از گروهی که قبلا School’s Out را در خاطرتان ثبت کرده‌اند، برآورده می‌کند. درست مثل یک قطعه‌ی کلاسیک کوپری از یک ژانر به ژانر دیگر حرکت می‌کند، کمی تم پاپ دهه پنجاهی بعد اندکی فضای پرزرق و برق پانک دهه‌ی هفتادی و خلاصه اینکه ترکیب خارق‌العاده‌ای است.

دومین قطعه You And All Your Friends، سنتی‌تر و معمولی‌تر است، یک قطعه‌ی هاردراک شبیه به آثار هو که بیشتر شلوغ‌کاری است تا یک اثر قدرتمند تاثیرگذار. اما به هر حال این دو قطعه حاصل همکاری دوباره‌ی این گروه پیشتاز دهه هفتادی است و با در نظر گرفتن اینکه گروه اصلی قرار است در تور سراسر دنیا هم حضور داشته باشد، قطعا نمی‌توان از کنار این اتفاق به سادگی گذشت.

در این آلبوم هم به سبک و سیاق کوپر از سال ۲۰۰۳ به بعد که به همکاری با موزیسین‌های دیگر رو آورد، نام کسانی چون بیلی گیبنز، راجر گلاور و درامر گروه U2 لری مولن دیده می‌شود و می‌توان با شنیدن همین نام‌ها تقریبا حال و هوای آلبوم جدید را حدس زد.

آلبوم جدید کوپر یک اثر کلاسیک راک است، هیچی خبری از رپ، صداهای لو-فای راک گاراژی و ویوهای عجیب و غریب تازه نیست. بلکه همان آلیس قدیمی است با تهیه‌کننده‌ی محبوبش باب ازرین که به دیپ‌پرپل، جیمی هندریکس و استونز ادای احترام می‌کند.

اولین قطعهی آلبوم احتمالا متفاوت‌ترین بخش آلبوم، بازگشتی تمام و کمال به دوران شکوه و عظمت تئاتری اواسط دهه‌ی هفتاد کوپری است. در مواجهه‌ی اول کمی ثقیل به نظر می‌‌رسد اما همان هیجان نوجوانانه‌ی Dead Flies را به مخاطب منتقل می‌کند. اما اگر به دنبال هیولای آلبوم جدید هستید به سراغ قطعه‌ی وحشی و خارق‌العاده‌ی Rats بروید. هیجان انگیزترین صداهای نوجوانانه‌ای که یک راکر پیر ۷۰ ساله می‌تواند بسازد را در این قطعه خواهید شنید.

باقی قطعات چندان حرف تازه‌ای برای گفتن ندارند. The Sound of A یک ادای احترام تمام و کمال به پینک فلوید است. Holy Water یک قطعه‌ی راک زیادی پرزرق و برق است. Paranoiac Personality جالب است اما کمی بیش از اندازه به کارهای دفلپارد شبیه است. I’ve Fallen In Love And I Can’t Get Up قطعه‌ای است با صدای گیتار گیبونز که شبیه بخش‌های شنیده نشده‌ی قطعه‌ای مثل Fandango است. Dynamite Road یک بوگی استاندارد است. و همه‌ی این قطعات به خاطر حضور باب ازرین بیش از اندازه تنظیم شده و ماشینی و اصولی به گوش می‌آید.

در کل مثل همه‌ی آلبوم‌های کوپر، حتی بهترین‌هایش، پراکنده و چهل‌تکه است. با اینکه شاهکار نیست اما قطعا حاصل کار کسی که ایده و زمانش ته کشیده هم نیست.