واکنش یغما گلرویی به سالگرد فاجعه منا: با مرگ هر انسان، جهانی می میرد

وقتی حدود یک سال پیش «سازمان ملل متحد» در اقدامی ‌متضاد با بیانیه حقوق بشر، عربستان را – که در آن همچنان دست و پا و گردن محکومان را در میدان شهرها پیش چشم مردم قطع می کنند و چیزی به اسم انتخابات حتی به شکل سمبلیک و نمایشی هم در آن وجود ندارد و زنانش از حقوق اولیه یک انسان مثل رانندگی و حق رای نیز برخوردار نیستند – به عنوان رئیس پنل حقوق بشر انتخاب کرد، صدای کسی در این جهان گل و گشاد درنیامد. انگار یک شکارچی حرفه ای را رییس سازمان حمایت از حقوق حیوانات کنند! تمام دهان های معترض را با دلارهای نفتی مهر و موم کرده بودند. حالا یک سال از فاجعه ی دردناک «منا» که در آن ۲۲۳۶ نفر – از جمله ۴۶۴ ایرانی – کشته شدند می گذرد. در این مدت عربستان به خاطر این فاجعه که از بی توجهی- یا شاید نقشه ی عمدی – مسئولان و مقامات آن سرزمین آب می خورد عذرخواهی و برای کشتگان غرامتی پرداخت نکرده است. سازمانهای حقوق بشری جهانی هم که به اتفاقاتی با ابعاد خیلی کوچکتر دست به صدور هزار بیانیه و دادگاه پیگیری می زنند، دچار لالمانی همگانی شده اند و سوال اینجاست اگر فاجعه مشابهی با این تعداد کشته در یکی از کشورهای مثلن غربی اتفاق می افتاد چقدر در رسانه ها به آن پرداخته و مجازات عاملانش پیگیری می شد؟ این تبعیض آشکار و دسته بندی انسانها به ملیت و سنجیدن قاتلان با دلارهای جیبشان حتا اگر به واسطه کمک – یا بهتر است بگویم باج – شیخک های نفتی به این سازمانها انجام گرفته باشد هم، تمام اعتبار آنها و‌ در رأسشان سازمان ملل را از بین می برد. با مرگ هر انسان با هر زبان و‌ رنگ و ملیت و‌ نژادی، جهانی می میرد. هیچ جانی از جان دیگر ارزشمندتر نیست. سازمانی که به نام «اتحاد ملل جهان» شکل گرفته با سکوت کثیفش و کمک در پنهان کردن دستهای خونین مقامات عربستان زیر عباهای زردوزشان، موجودیت خود را زیر سوال برده تا به ما یادآوری می کند که در این جهان نابرابر دروغپرست، زور متکی به پول حرف اول و آخر را می زند و هر چیزی قابل خرید و فروش است. از جان انسانها گرفته، تا سازمان ملل و رئیس رقاصش که گمان می کند با این حرکات تبلیغاتی می تواند بی کفایتی خود و بی عرضگی سازمان تحت اداره اش را از یاد ما ببرد.

یغما گلرویی۱۹ شهریور ۱۳۹۵

عکس بالا: رقص «بانکی مون» با «سای» خواننده کره ای

عکس پایین: شماری از کشتگان فاجعه ی منا