خداحافظ ای شعر شبهای رومی

اهورا ایمان: اگر قرار باشد روز و روزگاری خاطراتم را بنویسم حتما یک فصل مفصلش دوران ورزشی من است. دورانی که زیر تیغ آفتاب چهل،چهل و پنج درجه ی ظهر بم به عشق فوتبال اهل خانه را در خواب قال میگذاشتیم و بی سر و صدا از خانه بیرون می زدیم و غروب زخم و زیلی و آفتاب سوخته و احتمالا با سر و صورت کبود به خانه بر می گشتیم و برگشتن مان هم از ترس سرزنش اهل خانه بی سر و صدا و یواشکی بود.چه دست و پا و سر و ابرو و بینیهایی ای که تقدیم فوتبال کردیم و خم به رو نیاوردیم.از زمین خاکی پشت ارگ بم گرفته تا سنتوی مثلا چمن پوش که حداقل بیست سال پیش چمنش کاشته بودند.از خاک و خل زمین خاکی فردوسی گرفته تا آسفالت کوچه پس کوچه های قصر حمید و باغدشت و…. عاشق بی ریای فوتبال بودیم و “توتی” جوان بود هنوز. “رم” باشگاهی مقدس بود که کسی مثل توتی را داشت.با هر گلش چه فریادها زدیم و چه سرزنش ها شنیدیم که : “بابا بی خیال!به تو چی میدن که حالا یکی اونور دنیا گل زده؟!”حالا اسمش چیه؟
اسمش “فرانچسکو توتی بود” حالا آقای گل “رم” و الباقی کائنات از چمن سبز خداحافظی کرده و یک ورزشی نویس خوش ذوق وطنی با مصراعی از شعر من بدرقه اش کرده.حالا من احساس میکنم آخرین حلقه ی ارتباطی ام با فوتبال و چمن زمرد نشانش گسسته و رفته و … نمیدانم آقای گلها چقدر شعر میخوانند و چقدر شعر میدانند اما اگر روزی کسی توتی را دید به او بگوید جایی از این زمین که ایرانش میخوانند روزی که تو کفشهایت را آویختی شاعری زمزمه کرد:

خداحافظ ای شعر شبهای روشن / خداحافظ ای شعر شبهای رومی …
اهورا ایمان