رسانه نوا – مراسم رونمایی از آلبوم همهمه‌ی کاشی ها با حضور اهالی هنر و ادب در کافه ایدما برگزار شد.شب گذشته سرانجام تازه ترین اثر پیمان خازنی رونمایی شد و اهالی هنر و ادب از تجربیات شنیداری همهمه ی کاشی‌ها گفتند.
در ابتدای این مراسم نادر مشایخی (آهنگساز) درباره اثر تازه پیمان خازنی گفت: درباره این آلبوم حرف‌های مختلفی می‌توان گفت چون جنبه‌های مختلف دارد ولی مهم‌ترین جنبه آن کاری است که با عادات شنیدنی میکند. به اعتقاد من موسیقی تنها جنبه عاطفی صداست و این شنونده است که از نظر عاطقی این تفسیر رابرای خودش ایجاد میکند.
او ادامه داد: شما در حین شنیدن این آلبوم اشعار را می‌خوانید و با تفسیری که از شعر و موسیقی دارید در واقع با چشمتان می‌شنوید. گاهی میبینید عکسی برای شما صدا تولید میکند. کارهایی که آقای خازنی کردند طیف وسیع دارد و فقط موسیقی سنتی در آن نیست و از موسیقی های مختلف بهره برداری کرده است.
این آهنگساز در پایان گفت: همهمه ی کاشی ها یعنی ایران امروز با هشتاد میلیون سلیقه که پیمان خازنی هم برای رسیدن به این سلیقه ها تلاش کرده است. نکته ای که در موسیقی ایران مهم است میام کنش است و این نکته در موسیقی دیگر نقاط دنیا نیست.
در ادامه مراسم رامین بهنا (آهنگساز) درباره ی این آلبوم گفت: من پیمان را چند سال است که میشناسم و برخی قطعات آلبوم و اشعار را شنیدم و خواندم. نکته آلبوم این است که اجاره می دهد مخاطب در موسیقی دخیل باشد و برداشت خودش را داشته باشد. یکی از نکات برجسته آلبوم این بود که بسیار راحت در کمپوزیسیون عمل کرد و به راحتی خودش را رها کرد. امیدوارم روزها بهتری را مثل امروز در موسیقی ایران ببینیم.
مسعود فروتن نیز در ادامه بخشی از یادداشت خازنی درباره همهمه ی کاشی ها را خواند و گفت: وقتی با پیمان کار میکردیم باور نمیکردم نتیجه اش این موسیقی خوب باشد. پیمان بیشتر یک جوان یک شیطون بود نه یک جوان موزیسین. گاهی فکر میکنند یک جوان نمیتواند خوب ساز بزند که اصلا اینطور نیست.
گروس عبدالملکیان (شاعر) در میانه مراسم روی صحنه آمد و گفت: صحبت درباره موسیقی تخصصی تر و سخت تر از صحبت کردن درباره شعر است. یک فیلسوف و یک جامعه شناس چیزی را پیدا میکند تا به ما نشان دهد اما یک شاعر چیزی را پیدا میکند تا پنهانش کند. چیزی که کی ماند یک پیدای پنهان شده است. گاهی مخاطب همینطور کنار میزند پرده ها را و به چیزی می رسد که بیشتر از آن پیدا شده است.
او درباره ی همهمه ی کاشی ها بیان کرد: پیمان خازنی در اینجا یک مرحله شعر را پنهان تر کرده و این مسئله تأویل پذیری شعر را بیشتر کرده است. این یک حرکتیست به سمت مدرنیته. کار گیلان مثل کار نقاش های امپرسیونیست است. او سعی کرده مانند نقاشی که به جای اشیاء تاثیر آن را نقاشی میکند؛ در موسیقی نیز چنین کاری را با مخاطب انجام دهد. او با هوشمندی شعرهایی مدرن را هم انتخاب کرده است چون در موسیقی هم به سمت جهانی مدرن می رود. ما می دانیم در این اشعار موسیقی درونی شده است. در این اثر با لحظات غافلگیر کننده ای مواجه می‌شویم و من به پیمان خازنی تبریک می‌گویم.
مزدا انصاری هم درباره ی پیمان خازنی گفت: من با نگرش پیکان از قبل آشنام و همواره کارهایش را دوست دارم. نگرش و دیدگاه پیمان در این اثر برای من بسیار جذاب است و برای پیمان آرزوی موفقیت میکنم.
الهام پاوه نژاد در ادامه این مراسم عنوان کرد: خیلی خوشحالم امشب بعد از سال سختی که بر ما گذشت همه دوستان را در یک جمع می بینم. پیمان خازنی در یادداشت این آلبوم نوشته که مداوم ساز زده است اما پیمانی که من میشناسم ساز را عاشقانه می نوازد. خوشحالم از رونمایی این اثر و برای پیمان خازنی آرزوی موفقیت میکنم.
محمود توسلیان نیز در این مراسم گفت: همهمه ی کاشی ها برای ما تجربه ای بود که حول یک ایده مرکزی شکل گرفت. این مسئله که چگونه میتوانیم آزادی را تجربه کنیم که اینبار مخاطب هم همراه و همسوی ماست. چند شعری که همه ی ما شنیدیم را انتخاب کردیم و فضایی توام با عقلانیت در ما شکل گرفت و همانطور که پیمان در یادداشتش گفت سازش را زد اما احساس کردیم استودیو فضایی بسته است و بعد به فضایی نسبتا نامربوط به فضاهای رسمی ضبط موسیقی رفتیم و دوست هنرمندم ….(صدابردار) در ضبط این اثر بسیار کمک کرد.
او افزود: ما پیشنهاد دادیم که همزمان با گوش دادن موسیقی شعر راهم بخوانید و درواقع احساس شما ضلع سوم تکمیل این اثر است. از شما خواهش میکنم هر وقت تصمیم گرفتید این موسیقی را بشنوید شعر را هرطور که دوست دارید در این موسیقی لحاظ کنیم و ما تنها قصدمان تجربه ای برای آزادی بود.
پیمان خازنی نیز در پایان این مراسم پیش از جشن امضا ضمن تشکر از بزرگان هنر و ادب که در این مراسم نیز حضور داشتند گفت: کار من از این جهت سخت بود که اشعار انتخابی از بزرگترین شاعران ایران بود. من بارها و بارها روی این اشعار بداهه نوازی انجام میدادم و میدیدم در اندازه این اشعار نمیشد. بارها اتود زدم و دیدید در استودیو مناسب فضای کار ما نیست و در آخرین نقطه به زیرزمین خانه های قدیمی رسیدیم و برای همه ی ما آن نقطه ایده آل بود.
وی افزود: این کار در ساعات خاص و موقعیت خاصی هم ضبط می شد که بسیار برای من تجربه ی خوش آیندی بود. من سعی کردم آزادی را در این مجموعه تجربه کنم و امیدوارم از امروز مخاطبان این اثر هم تجربه ی مشترکی با من داشته باشند.
دیدگاه شما