رسانه نوا – بسیاری از سازها هنوز در کشورمان یا شناخته نشدهاند یا جایگاه جدی ندارند که استمرار چنین شرایطی جایگاه موسیقی ایران را تضعیف می‌کند و موسیقی ایرانی چندگام از دیگر کشورهای مولف در حوزه موسیقی عقب می‌ماند.
به گزارش رسانه نوا، سازها و تکنیک‌های موسیقایی با سرعتی باورنکردنی توسعه کمی و کیفی می یابد و فراگیری تئوری و تکنیک موسیقی برخلاف گذشته توقف ناپذیر نیست. نوآوری‌های موسیقیایی در جهان با تاخیری بسیاری طولانی و تقریباً پس از فراگیری و حتی تعمیق در دیگر کشورها، وارد ایران نیز می شود و معمولاً پس از یک دوره کشمکش با پیش زمینه‌ای مملو از اما و اگر پذیرفته می شود؛ پروسه ای که پیش از این درباره برخی سازها غربی و شرقی که گروهی از آنها چندان جوان نیز نبودند، طی شده است.
برای تفهیم مصداقی با این وضعیت، سازی معرفی می‌شود که بیش از ۱۲ سال از اختراع و معرفی اش به جهان می‌گذرد و گسترده ای وسیع یافته اما بسیاری از اهالی موسیقی کشورمان حتی نامش را نیز نشنیده اند! سازی که بی شک پس از این معارفه و در سال های پیش رو، بیش از این، درباره اش خواهید شنید.
«هنگ» (HANG)، سازی تازه با صداهای متنوع است. این ساز جزو سازهای به اصطلاح خودصدا یا ایدیوفون (Idiophone) محسوب می‌شود. ویژگی سازهای ایدیوفون یا خودصدا این است که صدای این گروه از سازها از طریق بدنهٔ ساز و با ضربه‌زدن، مالش دادن، کشیدن و یا لرزاندن قطعات ساز تولید می‌شود و نه از طریق ارتعاش سیم و یا دمیدن هوا.
«هنگ» که برای نخستین بار در سال ۲۰۰۰ توسط سابینا اسشارر و فلیکس روهنر در شهر برن سوئیس ساخته و سالی ۲۰۰۱ در فرانکفورت معرفی شد، از دو نیم پوسته فولادی تشکیل شده و شکلی شبیه به UFO (بشقاب پرنده) را در ذهن یادآوری می کند و با دست نواخته می شود.
در شکل دهی این ساز جوان، از برخی اصول اساسی فیزیکی به کار گرفته شده، در ساز Steelpan بهره برداری شده اما ویژگی های منحصر به فردی به این ساز افزوده شده و در این طرح تازه، ترکیب صداهای منحصر به فردی قابل شنیدن است و البته انگشتان دست جای چکش، چوب یا پتک را گرفته اند.
این ساز که ۵۲ سانتی متر قطر و ۲۴ سانتی متر ارتفاع دارد، روز به روز در حال تکامل است و در سال های ۲۰۰۳، ۲۰۰۵، ۲۰۰۶، ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸ نسخه های دیگری از آن ساخته شد که باعث شده عملاً سازهایی با اختلافات نوسانات صدا شکل بگیرد و به واسطه تغییر کیفیت صدا در سازهای مختلف، در برخی اجراها از دو ساز از مدل های مختلف بهره برداری می شود و یک کنسرت با چند نسخه از یک ساز شکل می گیرد.
تاکنون بیش از هفت هزار دستگاه از این ساز توسط موسسه ای که مخترعانش در سوئیس راه اندازی کرده اند، تولید شده و تعداد وسیعی نوازنده این ساز با تکنیک های مختلفی در حال توسعه علاقمندان به هنگ هستند که این تکنیک نیز همچون نسخه انتخابی ساز، تاثیر فراوانی در کیفیت صدای تولیدی از نوسان ایجاد شده دارد.
یاسمن قاسمی 
دیدگاه شما