رسانه نوا – یک تهیه‌کننده موسیقی گفت: ما در ایران تجهیزات صوتی و نوری پرتابل برای برگزاری کنسرت در فضای باز داریم، اما فرهنگش را نداریم!
به گزارش ایسنا، محسن رجب‌پور در گفت‌وگویی، با بیان این‌که در ایران میزان برگزاری کنسرت در فضای باز نسبت به گذشته کاهش پیدا کرده است، یادآوری کرد: بین سال‌های ۱۳۷۵ تا ۱۳۸۲ تقریبا هر شب در تابستان، کنسرت فضای باز در تهران برگزار می‌شد و ایران اول این راه نیست.
او ادامه داد: ایران مجهزترین و پیشرفته‌ترین سیستم‌های صدابرداری و نورپردازی کنسرت را در سطح دنیا دارد. ما درباره این موضوع هیچ نقصی در ایران نداریم، برگزارکنندگان نیز به این سیستم‌ها دسترسی دارند و همین سیستم‌ها در لندن هم استفاده می‌شود. ما از نظر تجهیزات از خیلی از نقاط دنیا جلوتر هستیم. سیستم صدا و نور در کشورهایی مانند ارمنستان، افغانستان، تاجیکستان، قرقیزستان و ترکمنستان از ایران می‌رود.
رجب‌پور اظهار کرد: تور کنسرت خیلی‌ها در دنیا با دو تریلی برگزار می‌شود؛ یک تریلی مکانی را برای برگزاری کنسرت آماده می‌کند، گروه کنسرت خود را اجرا می‌کند، تریلی دومی صحنه را برای کنسرت فردا آماده می‌کند و به همین ترتیب پیش می‌رود.
این تهیه‌کننده موسیقی با اعتقاد به این‌که کنسرت‌های فضای باز در خارج از کشور، اصولا کنسرت‌های جدی‌ای نیستند، گفت: این کنسرت‌ها فعالیت بالای مخاطبان را می‌طلبند، اما ما کنسرت‌های جدی را در چنین فضایی برگزار می‌کنیم. این موضوع ضعف نیست، بلکه نوعی تنوع به‌شمار می‌آید. مثلا چندبار قرار است کنسرت «ناگفته‌ها» را در سالن وزارت کشور ببینیم؟ حالا که فضای آن را داریم و هوا هم خوب است، تهیه‌کنندگان ترجیح می‌دهند این برنامه را در فضای باز برگزار کنند. این موضوع چه نفعی برای هنرمندانی مانند آقای شهرام ناظری دارد؟ هنرمندانی در این سطح اگر قرار باشد کنسرت را در هر سالنی برگزار کنند، اول می‌پرسند چند صندلی در آن سالن وجود دارد؟
این تهیه‌کننده موسیقی گفت: به‌ازای یک شب برگزاری کنسرت در فضای باز با ظرفیت چهارهزار نفر باید سه شب همان کنسرت در سالن برج میلاد برگزار شود تا همین چهارهزار نفر به دیدن کنسرت بیایند. این اساس کنسرت‌های دنیاست، اگر ۱۰۰ هزار نفر مخاطب داشته باشد، دو روز این برنامه را مثلا در یک آشیانه هواپیما برگزار می‌کنند.
رجب‌پور با گله کردن از وجود اجراهای متعدد در یک روز، اظهار کرد: آنچه در ایران کار بی‌ارزش و بیهوده‌ای است، این است که در یک روز، چند اجرا می‌گذارند. از خودمان که بگذریم، این موضوع به گروه‌هایی که از آن طرف هم می‌آوریم، سرایت کرده است.
او بیان کرد: یک هنرمند ایرانی که شهریورماه، پنج کنسرت برگزار می‌کند و در مجموع ۱۰ هزار نفر مخاطب دارد، می‌تواند با امکانی که فضای باز به او می‌دهد، دو کنسرت با پنج هزار نفر مخاطب برگزار کند. هنرمندان خارجی چون ۱۰۰ هزار نفر مخاطب دارند، ۵۰ بار کنسرت برگزار نمی‌کنند، بلکه دو یا سه بار این کار را انجام می‌دهند و این برعکس اتفاقی است که در ایران می‌افتد و کنسرت‌ها یکسره تمدید می‌شود.
این تهیه‌کننده موسیقی در ادامه گفت: در حال حاضر در بندرعباس، کنسرت از مراسم ختم زودت برگزار می‌شود، اما چرا؟! چون می‌خواهند شش سانس اجرا را در یک یا دو روز پر کنند، علاوه بر بندرعباس در بسیاری از جاها این اتفاق می‌افتد، در حالی که حالا تابستان است و می‌توان در فضای باز کنسرت برگزار کرد، بنابراین استهلاک گروه کمتر می‌شود و برای تهیه‌کننده ارزش این را دارد که بلیت را ارزان‌تر بفروشد .
رجب‌پور بیان کرد: تصمیم برگزاری کنسرت در فضای باز، خیلی به خواننده بستگی ندارد، بلکه بیشتر تصمیم تهیه‌کننده وابسته است. کم بودن برخی هزینه‌ها و نداشتن دردسر از جمله دلایلی است که تهیه‌کننده را ترغیب می‌کند تا کنسرت خود را در فضای باز برگزار کند. نفع معنوی این کار نیز بالاست، زیرا با یک‌بار زحمت، تعداد زیادی مخاطب به سالن آورده می‌شود. هزینه تجهیزات پرتابل کمتر و کیفیت آن بالاتر است.
او ادامه داد: اولین مشکل ما در این زمینه فرهنگ‌سازی است. من یک شب به کنسرت آقای ناظری رفتم و دیدم اشخاصی که به دلایل مختلف به برج میلاد آمده بودند، می‌خواستند به هر طریقی وارد کنسرت شوند و اصلا فکر نمی‌کردند شماره و ردیفی برای این کار وجود دارد.
این تهیه‌کننده موسیقی معتقد است: فروختن بلیت در همان لحظه و در سالن کنسرت، کار اشتباهی است.
او همچنین با اشاره به نبودن سالن کنسرت در غرب تهران، افزود: پارک ارم پتانسیل این کار را دارد و می‌توان از فضای آن استفاده کرد
