رسانه نوا – بهنام شهرکی از سال ١٣٨١با همکاری برادر خود، بابک شهرکی در استودیو پارت به صدابرداری و میکس موسیقی مشغول است و در ضبط و اجرای ده ها آلبوم موسیقی فعالیت داشته است. در ادامه گفت و گویی با این هنرمند داشته ایم.
در ٨ سالگی به تشویق پدرش به نواختن ساز سنتور پرداخت و از محضر اساتیدی همچون علی تحریری و مجید اخشابی بهره برد.
وی از سال ١٣٨٣ نواختن ساز درامز را نزد «نیما نواپور» آغاز کرده و در آلبوم های زیادی از جمله هیس (رضا یزدانی)، عاشقانه های سینما، خاطرت می ماند (ملیحه سعیدی)، آلبوم کازابلانکا (رضا رویگرى)، موسیقی متن سریال اولین انتخاب، موسیقی تئاتر مرغ مینا به کارگردانی تاجبخش فناییان، آلبومی تلفیقی به نام دینگومارو و همچنین آخرین آلبوم رضا یزدانی که در حال انتشار است به عنوان آهگنساز و تنظیم کننده همکاری داشته است.
سبک موسیقی مورد علاقه شما چه سبکی است و بیشتر در چه سبکی فعالیت دارید؟
قطعا موزیک راک و جَز در ردیف اول موسیقی‌هایی هستند که خیلی دوست دارم ولی چیزی که برای من به عنوان یک آهنگساز خیلی مهم است و باید همیشه گوشه ذهن داشته باشم این که روی هیچ موسیقی خاصی تعصب نداشته باشم. اگر از هر جای دنیا برای من کار و اثری بیاورید که قابل شنیدن باشد می‌شنوم و عاشق فرهنگهای متفاوتی هستم که این موسیقی در آن به وجود آمده، ولی در کل اگر بخواهم درصد بندی کنم می‌گویم راک، فانک راک، و جَز.
تا به امروز که در خدمت شما هستم سبک های بسیار متنوعی کار کردم از سنتی تا پاپ/الکترونیک ولی به این نتیجه رسیدم که در بعضی سبک‌ها باید بیشتر خود را مطرح کنم چون به هر حال نمی‌شود همه را به طور تخصصی با هم پیش برد. سبک‌هایی که در حال حاضر به طور تخصصی کار می‌کنم، موسیقی تلفیقی و راک است. در همین زمینه در سال ١٣٩٣ آلبومی به نام دینگومارو با همکاری «محسن شریفیان» منتشر کردیم که تلفیقی از موسیقی بوشهر با موسیقی نواحی ایران و موسیقی های بین المللی بود. دیگر فعالیت من همکاری با رضا یزدانی عزیز است که با چند قطعه جدید دوباره آغاز شد و در همان ابتدا تک آهنگی به نام «این روزها» منتشر کردیم . در ادامه روی سبکی در حال کار هستم که من آن را «سنتی راک» می نامم ، مدت‌ها روى پل ارتباطی بین موسیقی ایرانی و راک تحقیق و کار کردم و نتیجه، کارهایی شد که الان در دست داریم و در حال انتشار است
در حال حاضر سبک و سیاق مورد علاقه شنوندگان موسیقی چه سبکی است؟
شاید نتوانم در مورد همه مردم نظر دهم، اما اکثریت مردم دنبال سبک‌هایی هستند که دارای ساختاری ساده، ریتم‌های جذاب و در عین حال بدون پیچیدگی در بیانِ شعر را دنبال می‌کنند و البته من به این قسمت اعتراض دارم چرا که گوش مخاطبین موسیقی ما آماده شنیدن آثار فاخر نیست و تنها به آهنگ‌های ساده بسنده می‌کنند.
آیا این به دلیل ضعف آهنگسازی‌ها در موسیقی ما نیست؟
بله دقیقا این تنها مشکل مردم ما نیست. چون این مسئله سادگی میان اکثر هنرمندان باب شده و آن‌ها با تبعیت از آن به رونق کاری دست پیدا می‌کنند؛ این موضوع به شدت اشاعه پیدا کرده است. البته این تنها مربوط به موسیقی ایران نیست، چرا که در دنیا هم همینطور است. مردم در حال حاضر از شنیدن موسیقی‌های پیچیده و ترکیبی با سازهای متعدد خیلی لذت نمی‌برند.
با توجه به این موضوع، اوضاع موسیقی حال حاضر ایران را چگونه می‌بینید؟
موسیقی در جامعه ما حال خیلی خوبی ندارد؛ وضعیت هنرمندان و زندگی آن‌ها گاها خیلی جالب نیست. به هر حال اگر هنرمند حال خوب و احساس خوب براى ثبت تراوشات ذهنش نداشته باشد قطعا کارهای خوب هم ساخته نمی شود. در بخش دیگر ورود برخی افراد غیر حرفه‌ای که از نظر علم موسیقی در سطح پایین تری قرار دارند باعث شده که سلیقه شنیداری مردم عوض شود. مردم نیاز به کار جدید و نگرش به روز دارند که به نظر من کمی در آن کوتاهی شده که شاید بخشی از آن نیز بر گردن خود ما است که نتوانستیم خود رو به روز کنیم تا کار جدید و در عین حال ساده و هنری به مردم ارائه دهیم.
شخص شما، با چه هدف و انگیزه‌ای در حال حاضر به فعالیت‌های موسیقایی مشغول هستید؟
باید به سالهای قبل برگردم و باید از پدرم ممنون باشم که این راه رو جلوی پای ما ٣ برادر قرار دادند. البته دلیل دیگرى که من را تا اینجا کشانده و انگیزه فعالیت در عرصه موسیقی را بیش از هر فرد دیگری در من برانگیخته، ناراحتی از ناشناخته بودن موسیقی ایران در عرصه جهانی است؛ به همین دلیل این روزها زمان زیادی را صرف تلفیق و تجربه موسیقی‌های مختلف می کنم. امروز موسیقی ترکی بیش از هر زمان دیگری دنیا شناخته شده، درحالی که موسیقی ایرانی هنوز در دنیا آن چنان شناخته شده نیست. چندى پیش با گروهی از اساتید یکى از دانشگاه‌هاى استرالیا صحبت می کردم. آن‌ها اصلا موسیقی ایرانی را نمی شناختند و من به عنوان عضو کوچکی از موسیقی ایران این وظیفه را بر خود واجب می‌دانم که موسیقی کشورم را به نحوی ارائه دهم که برای مردمان خارج از کشور قابل هضم باشد و از موسیقی کشور من لذت ببرند.
بسیار عالی، اکنون روی چه پروژه‌هایی فعالیت دارید؟
اکنون در حال ساخت و تنظیم دو آلبوم «سنتی راک» هستم. البته پروسه تولید آن‌ها کمی سخت و پیچیده است. انتخاب شعر آن از میان همه اشعار کلاسیک ما کمی کار را سخت کرده است.
مجموعه البومی با صدای دوست عزیزم وحید اختری در دست تولید داریم، و مجموعه دوم که مقداری از ان پیش رفته با یک خواننده جوان به نام سروش بانیانی که اتفاقا یکی از اشعارش از شاعر بسیار خوب امیر مرزبان است. مجموعه سوم با خوانندگی اقای غلام علی ضابح کاری با اهنگسازی خانم ملیحه سعیدی یکی از بزرگترین اساتید قانون که بنده افتخار تنظیم این اثر را دارم.
با توجه به گستردگی فضای شبکه‌های اجتماعی، به نظرتان تا چه حد به موسیقی ما کمک کرده است؟
شبکه‌های اجتماعی هم به موسیقی ایران کمک کرده و هم نکرده است. این موضوع که کارها بسیار سریع به دست مخاطبین می‌رسد، بزرگترین کمک شبکه‌های اجتماعی به تولیدکنندگان موسیقی و شنوندگان است.
اما ضرر بسیار بزرگی که برای موسیقی کشور به همراه داشت این بود که ما دستمان باز شد و این امکان به وجود آمد که هر نوع موسیقی که می سازیم و تنظیم می کنیم، با هر شکل و کیفیتی که در توانمان است را ارائه می دهیم و به فکر عواقب بعد آن هم نیستیم.
به نظر من باید این سوال را از خودمان بپرسیم که موسیقی‌هایی که هر روز در این سایت‌ها منتشر می شود و یا حتی آلبوم هایی که در بازار موجود است چه قدر ماندگار و قابل شنیدن است؟ متاسفانه فضای مجازی این ضرر را هم دارد ولی از طرفی هم اگر این فضای مجازی نبود کاربران جایی برای محک خود نداشتند. ای کاش با فرهنگ بهتری با فضای مجازی برخورد می‌کردیم.
مدیر وبسایت 
دیدگاه شما