محسن چاوشی: من از درد خوزستان درد می‌کشم

بدبختی کشور ما این است که مرمان ما ملیت و وطن خود را فراموش کردند و همه در چند شهر بزرگ جمع شدند و از همه مهمتر اینکه همه حریص مادیات شدند و اطلاً به فکر وطن و شهر و روستا ویا ولایت خود نیستند. با فراموشی ملیت، هویت اصلی فراموش میشود و این است که به جز چند شهر مابقی شهرهای کشور به درجه دو و سه تبدیل شده و هیچ شخصی که کمی وضع مالی بهتری دارد، هرگز حاضر به بازگشت به موطن خود نیست. در کشورهای دیگر افراد ثروتمند را در تمام شهرها میبینید ولی در ایران ثروتمندان فقط در پنج شهر حاضر به زندگی هستند و این امر باعث میگردد که دیگر شهرها هرگز رشد نکنند. همین آقای چاوشی هرگز حاضر به برگشت به شهر خرمشهر نیست با وجود اینکه میتواند کار خود را به خوبی در آنجا انجام دهد و متاسفانه فقط خود را خوزستانی میداند و حاضر به کوچکترین قدمی برای شهر خود نیست. البته نه فقط ایشان که در تهران حداقل 12 میلیون نفر مانند ایشان زندگی میکنند. بدبختب ما به جایی رسیده که تهرانی بودن افتخار و شهرستانی بودن را ننگ میدانند و حتی افرادی با لحجه شیرین شهرشان خود را تهرانی معرفی میکنند.