بشریت محکوم به فنا است

ترنت رزنر و اتیکِس راس کمان داستانی موردنظرشان را که در سال ۲۰۱۶ با آلبوم‌ Not the Actual Events آغاز کرده و در سال ۲۰۱۷ با آلبوم Add Violence ادامه داده بودند، با آلبوم Bad Witch به سرانجام رساندند.

آلبوم Bad Witch با خروج از منطقۀ امنی که از یک آلبوم ناین اینچ نیلزی انتظار می‌رود دست‌نیافتنی‌ترین بخش از این سه‌گانه است؛ مجموعۀ صوتی ناهنجاری آغشته به بدبینی، انسان‌گریزی و ناامیدی که حتی طرفداران پروپاقرصِ ناین اینچ نیلز را هم به چالش می‌کشد. بااین‌حال آلبوم – وقتی چند بار به آن گوش می‌دهیم – خود را به مثابۀ فراگیرترین و منسجم‌ترین تجربۀ این دوره عیان می‌سازد. همانطور که رزنر در گفتگوهایش خاطرنشان می‌کند، آلبوم Events بیشتر نوعی خودنگری و خودتخریبی بود و آلبوم Violence بیشتر سعی می‌کرد پاسخ سوالاتش را در این دنیای ویران جستجو کند. حالا آلبوم Bad Witch نتیجه می‌گیرد که مشکل خود ما هستیم و انسانیت محکوم به فنا است. به این ترتیب خونی نیهیلیستی در رگ‌های این شش قطعه جریان دارد و به نوعی می‌توان آنها را یک تابلوی سه‌لته درون یک تریلوژی به حساب آورد.

رزنر با قطعۀ «Shit Mirror» در آغاز آلبوم بی‌معطلی حمله را آغاز می‌کند و انعکاسی تخریب‌گرانه از بدترین وجوه ما به دست می‌دهد. آنگاه تکه‌های شکسته [اشاره به عبارت‌های بریده بریدۀ ترانه] از دل دیستورشن و صدای کف‌زدن و ساکسیفون «دنیای تازه و زمان تازه»ای را نوید می‌دهد و رزنر می‌پذیرد که «تغییر حس خوبی دارد» [قسمت‌های داخل گیومه بخش‌هایی از ترانه هستند]. با ورود بی‌وقفه به قطعۀ Ahead of Ourselves این سیل ادامه پیدا می‌کند و با آواز (ring-modulated vocals) رزنر که زیرِ ریف‌های ناهموار و بیتِ درام اند بیسِ حجیمی دفن شده همراه می‌شود. هیچ امیدی نیست و بشریت محکوم به آن است که همچون جمعی از «چهارپایانی که میمون‌وار راه می‌روند» از غفلت خود سرمست باشد. سال‌هاست که رزنر تا این اندازه عیان خشمگین نبوده است و این هیجان‌انگیز است.

قلب آلبوم اما بیشتر وام‌دار دیوید بووی و آخرین آلبوم او، ستارۀ سیاه، است؛ قطعۀ Play the Goddamned Part، یک وقفۀ بی‌کلامِ جز و یادآورِ Driver Down از آلبوم «بزرگراه گمشده» است که با جیغ‌های ساکسیفون و وصله‌های پیانو گسترش یافته و مقدمه‌ای پنج دقیقه‌ای برای ورود به نوار لینچی یعنی قطعه God Break Down the Door فراهم می‌کند. این قطعه که به عنوان اولین تک‌آهنگ از آلبوم Bad Witch منتشر شد همچون وصلۀ متفاوتی در کارنامۀ کاری ناین اینچ نیلز به نظر می‌رسد که زمزمۀ بووی‌وارِ – تاکنون شنیده نشدۀ – رزنر را برای اولین بار به گوش مخاطب می‌رساند. آلبوم با دو قطعۀ تجربه‌گرایانه‌تر پایان می‌پذیرد که تقریبا نیمی از کل زمان آلبوم را به خود اختصاص داده‌ است. قطعۀ Im Not from This World، مشحون از وحشتی منحوس، نسخۀ جهش‌یافته اما دلسردکننده‌ای از اثر رزنر در موسیقی‌متن بازی Quake است و قطعۀ Over and Out آلبوم و این سه‌گانه را با ساکسیفون‌های بیشتر، آوازهای پرسروصدا، زایلافونی شبه‌وار، شبیه به آنچه در دوره آلبوم Fragile شنیده‌ام و بیت‌هایی که شبیه به بیت‌های آلبوم Year Zero است پایان می‌بخشد. رزنر که حالا تسلیم شده است با حالتی هشداردهنده به ما اخطار می‌کند که «زمان درحال پایان یافتن است» و در این حین قطعه نیز رفته رفته در فضا محو می‌شود و این سفر ۱۸ ماهه با پیامی ناخوشایند به پایان می‌رسد. همچنان که گروه به سه دهه خشم و رنجی که پشت سر گذاشته می‌نگرد، رزنر و راس از اشاره و ارجاع به دو بخش اول می‌گذرند و با امکانات تازه و غافلگیرکننده‌ای که پیش روی عصر جدیدی از ناین اینچ نیلز است پیش می‌روند.