آلبومی سرگرم کننده و نه چندان جدی

سال ۱۹۹۶، ایگی پاپ و آندرورلد ناخواسته اما به شکلی فراموش‌نشدنی به یکدیگر پیوند خوردند؛ زمانی‌ که «Lust for Life» و «Born Slippy (NUXX)» – که هرکدام ۱۸ سال پیش‌از‌آن به صورت جداگانه منتشر شده بودند – برای آغاز و پایان فیلم اقتباسی دنی بویل از رمان ترین‌اسپاتینگ اثر اروین ولش استفاده شد. بیست سال بعد، این موزیسن‌ها دوباره کنار یکدیگر قرار گرفتند. آهنگ Post Pop Depression از ایگی پاپ و قطعۀ باربارا باربارای آندرورلد به شکل تصادفی در یک روز منتشر شد و مدت کوتاهی پس از آن، این هنرمندان برای پروژۀ موسیقی تی‌تو ترین‌اسپاتینگ یکدیگر را ملاقات کردند. در نهایت آنچه در قسمت دوم این فیلم شنیده شد، به‌جای قطعات ارجینال، ریمیکسی از آهنگ‌های «Lust for Life» و «Born Slippy (NUXX)» بود اما جلساتی که ایگی پاپ و آندرورلد باهم گذراندند منجر به این همکاری شد؛ ای‌پی نه‌چندان مهم سرگرم‌کننده‌ای که پر است از شوخی‌های سبک و تاملات جدی کمتر در آن دیده می‌شود. در سه‌چهارم ساختۀ ریک اسمیت و کارل هاید [اعضای گروه آندرورلد] نیروی محرکه و شادابی ویژگی اصلی اثر است؛ این شادابی در قطعۀ Bells & Circles با مقدار زیادی اصطکاک همراه است و به آشفتگی نزدیک می‌شود، در قطعۀ Trapped با صدایی شبیه تپ‌تپ لوکوموتیو از قطعۀ «گوست رایدر» اثر سوییساید برداشتی یک‌دست می‌سازد و در قطعۀ Get Your Shirt به یک پایکوبی پرزرق‌وبرق تبدیل می‌شود.

اسمیت و هاید فضای کافی برای ایگی می‌گذارند تا کانون اصلیِ این اثر باشد و اسمی برونون اسمیت (دختر ریک اسمیت) با صدایش که در پس‌زمینه از صدای هاید برجسته‌تر است او را همراهی می‌کند. ایگی در طول قطعات لحن کلام را بین حالات گفتار و آواز تغییر می‌دهد و باحرارت و هیجان دوران طلایی سفرهای هوایی را یادآوری می‌کند (دوران سیگارکشیدن در هواپیما، و هواپیمادزدی‌های خطوط کوبا-امریکا) و محدودیت‌های زندگی روزمره را به سخره می‌گیرد و دربارۀ از دست دادنِ کنترل عاطفی و هنری هشدار می‌دهد. در قطعۀ I’ll See Big، قطعه‌ای لطیف با تپشی ملایم، ایگی کمی عمیق‌تر می‌شود و از جزئیات حفظ و تشدید جنبه‌های مختلف روابط انسانی در زندگی واقعی می‌گوید. شاید جملۀ پایانی «دوستانِ بی‌مصرف، گرون، اعصاب‌خوردکن» جملۀ سردی به نظر برسد اما در واقع از هر سیلابش می‌توان عشق‌ورزی و علاقه‌مندی را شنید.