نجات جز پس از اسنوپ داگ و کندریک لمر

کاماسی واشنگتن با آلبوم سه ساعته و سه دیسکۀ The Epic، با هیاهوی زیادی از لس آنجلس به صحنۀ جز بین‌المللی قدم گذاشت. درحالیکه بیش از یک دهه بود با نوازندگی برای اسنوپ داگ و کندریک لمر – و البته تنظیم قطعۀ موفق To Pimp a Butterfly و نواختن در آن – در عرصۀ موسیقی حضور داشت و این پروژه غول‌آسا باعث شد او یک شبه تبدیل به ناجی جز شود [یا حداقل اینطور شناخته شود] اما او رسالت خود را به خوبی درک کرده بود و علی‌رغم قرار گرفتن در معرض موفقیت‌های تجاری همچنان رام‌نشده و سرکش باقی ماند. انتشار دومین آلبوم او که به لحاظ زمانی دوبرابر آلبوم قبلی بود به نام بهشت و زمین (Heaven and Earth) با این جملات توئیت‌شده اعلام شد: «بخش زمین… جهانی را بازگو می‌کند که من از بیرون می‌بینم، دنیایی که من بخشی از آن هستم. بخش بهشت… جهانی را بازگو می‌کند که من از درون می‌بینم، جهانی که بخشی از من است.

واشنگتن گروه نوازندگانی را که در قطعۀ Next Step او را همراهی کرده بودند بار دیگر گرد هم آورده است؛ نوازندگی شامل مایلز موسلی و استیون برونر (نوازندۀ بیس)، جونیور رونالد برونر و تونی آستین (نوازندۀ درامز)، رایان پورتر (نوازندۀ ترومپت)، کامرون گرِیوز (پیانیست)، برندون کلمن (نوازندۀ کیبورد) و پاتریس کوئین (خواننده) که در کنارشان ارکستر جز West Coast Get Down، یک ارکستر سمفونی و یک گروه کر هم همکاری کرده‌اند.

بهشت و زمین سطح بالایی از افروفیوچریسم درون خود دارد. بخش زمین با قطعۀ کاوری از تم اصلی فیلم مشتِ خشم (این فیلم در ایران به خشم اژدها معروف است) آغاز می‌شود که نامش به حالت جمع یعنی «مشت‌های خشم» ثبت شده است. دوئت کوئین و دوات تریبل وکال‌های اصلی هستند و گروه کری اوج‌گیرنده و تکرارشونده، روی گرووهایِ لاتین جز، آنها را همراهی می‌کند. کاورِ دیگر برداشتی فانکی از قطعۀ هاب تونز از فردی هابردز است با لایه‌هایی از ریتم‌های لاتین که به نوعی نیروی محرکه آن محسوب می‌شود. سولوی ناهموار ترومپت دانته ویزلو پیش از پاسخ‌های تنور واشنگتن درمیانه‌های این میکس جا به جا آشکار می‌شود. از میان قطعات ارجینال «کانکشنز» اسپِیس جزی است در آغوشِ هاردباپ و وست کوست جز قرن بیستمی با سولوهای فوق‌العاده‌ای از پورتر و ویزلو درحالیکه قطعۀ «تستیفای» همان‌قدر وام‌دار جز است که وام‌دار گروو‌های کارائیب و ساول. بخش بهشت با قطعۀ The Space Traveler’s Lullaby آغاز می‌شود. قطعه‌ای با سازهای گرم برنجی و نی‌ای، زهی‌های سمفونیک و کورس‌های بی‌کلامی که گویی از ارکستری مشترک از گیل اوانس و سان را به گوش می‌رسند.

قطعۀ Vi Lua Vi Sol قطعه‌ای است که در آن وکال وکودرشدۀ کلمن، سولوهای جان‌دار پرتر، اصوات سینتیزایزر روی درام افروبیت و صدای بیسی را می‌شنویم که ضربه‌های مقطعی می‌زند. فیوچرفانکِ قطعۀ Street Fighter Mas به یک‌اندازه وام‌دار مایلز دیویس، لمر و گروه ارت، ویند اند فایر است و پیش از آنکه سولوی آر‌اندبیِ واشنگتن را بشنویم صدای کری را می‌شنویم که روی هارمونی‌ها عالی نشسته است. قطعۀ Song for the Fallen جز آوانگارد و فیوچر فانک را در کنار فیوژنی پرتلاطم و حمله‌های ریتمیک نشانده و با صدای گروه کر حال‌وهوایی آسمانی به آن داده است.

آلبوم بهشت و زمین بیش از آنکه پارادایم جدیدی باشد پالایش ایده‌هایی است که در آلبوم The Epic بیان شد. آلبومی با سردرگمی کمتر، تمرکز و پرسشگری بیشتر و حرکت‌های هدایت‌شده‌تر که در آن تونالیته رنگی و کانترست‌های هارمونیک به وفور یافت می‌شود. این آلبوم بیش از هر چیز واشنگتن را به عنوان آهنگ‌ساز و تنظیم‌کننده‌ای که پتانسیل سرگیجه‌آوری دارد تثبیت می‌کند و درعین‌حال وجه دیگرش را به عنوان سولیست و هنرمند مفهومی جز برجسته می‌سازد.