عالی بود
علی‌رغم آنکه عنوانِ «کامیکازی» بیان روشنی از آنچه در ذهن امینم می‌گذرد نیست طرح جلد این آلبومِ غافلگیرکننده پارودیِ آشکاری از طرح جلد اولین آلبوم گروه بیستی بویز در سال ۱۹۸۶ است که Licensed to Ill نام دارد. آنها که باید می‌دانند قرار بود بیستیز آلبوم خود را Do Not be a Fagot بنامد که به تشخیص هوشمندانۀ کمپانی ضبط آلبوم عنوانی خصمانه و نامناسب بود. با‌این‌حال محتویات آلبوم آنقدری مسئله‌ساز بود که گروه سه‌نفرۀ آن بخش عمده‌ای از دهۀ نود را درحال تاوان پس‌دادن خامی و جوانی‌شان باشند. حرکتی قابل درک از جانب گروهی که تک‌تکِ اعضایش در آستانۀ سی‌سالگی بودند. بنابراین اقدامی را که یادآور چنین مقایسه‌ای باشد نمی‌توان عاقلانه‌ترین کاری دانست که مارشال مدرز تاکنون انجام داده است.
امینم حالا، هنگام انتشار کامیکازی- آلبومی پر از اشاره و جوک‌های بی‌ادبانه – ۴۵ سال دارد و درحالی‌که بیستیز گذشتۀ خود را زیر سوال می‌برد، امینم در آن راحت می‌جوید و همزمان که روزهای رفته را تجلیل می‌کند بر تم‌های آشنای آن تکیه می‌زند. این آلبوم که پس از آلبوم «احیا» (۲۰۱۷) منتشر می‌شود؛ با توجه به آنکه هنرمند در احیا با سوالات بسیاری دربارۀ میرایی در زمانۀ بی‌اخلاقی ترامپ گلاویز است؛ به توهین و ابراز خشمی واکنشی عقب‌نشینی می‌کند و از این بابت کمی ناامیدکننده است؛ به‌خصوص از آن جهت که کامیکازی آن ضربه‌ای که قرار بود باشد نیست. شاید به این خاطر که آلبوم کامیکازی در واقع از قطعۀ «ونوم» آغاز می‌شود؛ قطعه‌ای که امینم برای یک فیلم ضدابرقهرمانی به همین نام ضبط کرد. اما کامیکازی در بیشتر بخش‌ها این حس را تداعی می‌کند که کار فوق‌برنامه‌ای برای امینم است تا از طریق آن به اهدافش برسد.
جدا از قطعۀ «فال» که با همکاری جاستین ورنن از گروه بون ایور نوشته شده، موسیقی آلبوم مستقیم، سنگین و انفجاری است و انزوای آن درخور جهان‌بینی سولیپسیسمیِ امینم است و ضربان تک‌رنگ آن امکانات کلامیِ شگفت‌آور امینم را در معرض نمایش می‌گذارد. لاین‌های آوازی امینم، به عنوان یک اجرای خالص همچنان محل تعجب است زیرا شنیدن صدای او در حالیکه به جای گسترش جهان‌بینی خود به ترفند‌های قدیمی تکیه می‌زند ناامیدکننده است. در واقع او مهارت موسیقایی لازم برای بلوغ را دارد اما از رفتارکردن مناسب سن‌وسالش اجتناب می‌کند.
دیدگاه شما