رسانه نوا – “End of Love” نام انتخاب شده برای یک سوپرگروه از موسیقیدان‌هاست.
این سوپرگروهِ اهل نیویورک، در واقع بیش از یک دهه قبل تشکیل شد؛ که بعد از یک سری توقف‌ها، تاخیرها و تغییرِ اعضای گروه، اکنون شامل افرادی از گروه‌های Wilco، Big Star، Sonic Youth و هنرمندان نامدارِ دیگری که در جریان تهیه‌ی اولین آلبوم این گروه به نام “Ghosts on the Radio” با یکدیگر همکاری کرده‌اند.
معمولا تولید کنندگان موسیقی به دلیل عشق و علاقه‌ی خود در دوره‌ی جوانی گروه‌های اول خود را تشکیل می‌دهند؛ که این کار هم‌زمان از روی امیدواری و ناامیدی، از روی عشق و علاقه و برای ارائه‌ی خلاقیت‌های آن‌ها است. هنرمندان این روی‌کرد را پی می‌گیرند و اگر خوش شانس باشند قادر خواهند بود تا اهداف اصلی خود را دنبال کنند؛ اما ملحق شدن چند هنرمند به هم برای تشکیل یک سوپرگروه، سه دهه بعد از شروع حرفه خوانندگی موضوع دیگری است و انگیزه‌ی آن‌ها لزوما می‌تواند عشق و علاقه نباشد.
یک نگاه اجمالی به آلبوم این نکته را که آثار گروه “End of Love” بیشتر درباره‌ی ماهیت فناپذیری است تا تکرار مجدد و بازسازی عشق و علاقه‌ی جوانی برای شنونده مشخص می‌کند.
مفهوم سوپرگروه در اینجا خیلی آزار دهنده است. این که تعدادی هنرمند دور هم جمع شوند و بخش‌ها و وظایف مختلف را با یکدیگر مشخص کنند، و اغلب نمایشی کمتر از توان خود ارائه کنند. “End of Love” در تقلید از سبک گروه پاپ‌راک “Fleetwood Mac” از یک مشکل چند قسمتی رنج می‌برد؛ یک فرآیند که باید به نوعی محصولی تقویت شده را تولید کند باعث شده تا خروجی هر یک از اعضاء کمتر شود. در آهنگ “۱۰۰ Years” نقطه عطف آهنگ خیلی حسابگرانه اجرا شده و سعی شده تا کاملا یک آهنگ راک از کار درآید که البته بیشتر شبیه یک قطعه باقی‌مانده از صفحه‌ای از آلبوم دهه ۹۰ گروه “Jayhawks” است.
آهنگِ اول آلبوم “Falling Hard” همان روی‌کرد را دارد و قصد دارد تا شنونده را به بالاترین نقطه ببرد که البته در نهایت به نظر می‌رسد نه می‌تواند به شنونده روحیه‌ی هیجان انگیزی بدهد و نه الهام بخش باشد.
با یک نگاه به لیست بلند بالای افرادی که در گروه “End of Love” همکاری می‌کنند به سادگی این که چگونه تنظیمات بیش از حد، انرژی افراد را تحلیل برده است؛ مشخص می‌شود. این گروه بیشتر شامل تعدادی آهنگساز قراردادی است که به استودیوی ضبط می‌آیند تا رفعِ تکلیف کنند.
آلبوم “Ghosts on the Radio” از لحاظ ساخت یا اجرا به هیچ وجه شنونده را آزرده نمی‌کند. در حقیقت مهارت آهنگسازها در سراسر آلبوم بسیار عالی به نظر می‌رسد. آهنگ “Take This Heart” بیشتر بر پایه‌ی موسیقی کانتری زیبا بنا نهاده شده است. اثری که در کنار کارهای اولیه خواننده‌ی آمریکایی “Linda Ronstadt” قرار می‌گیرد. اگرچه اصلا شبیه آهنگ “Silver Threads and Golden Needles” این خواننده نیست. “End of Love” انرژی و عزم گروه‌هایی که اعضای آن این فوق گروه را تشکیل داده‌اند را ندارد و از آن‌ها الهام نمی‌گیرد. هارمونی‌ها به نوعی بهترین ویژگی “Ghosts on the Radio” است که الهام گرفته از گروه آمریکایی فولک – راک ” The Mamas and the Papas” است. ” Ghosts on the Radio ” در هیچ لحظه‌ای آن چیزی که “End of Love” در سر داشته، از آب درنیامده است. “Ghosts on the Radio” به نوعی یک آلبوم به هم ریخته و نامشخص از ایده‌های خوب افراد مستقل گروه است.
در آهنگ “Let It Go” که جزو قطعاتِ پایانیِ آلبوم است، نمایش نسبتا خوبی از گروه شاهد هستیم. این آهنگ روی یک ریتم ساده و هارمونی‌های درخشان استوار شده و نسبت به بقیه قطعات، با طراوت‌تر است. اگر مشکلات مالی تولید در میان نبود این آهنگ می‌توانست به راحتی مشابه یکی از آهنگ‌های ارزشمند گروه “REM ” باشد. شاید قصد آلبوم در اینجا این بوده است که چیزی مشابه آهنگ‌های ایستگاه‌های رادیویی کالج دهه ۸۰ باشد؛ که البته حتی اگر گروه نیم‌نگاهی به آهنگ‌های پخش شده از رادیوی ملی آمریکا (NPR) داشته باشد، حتی دیگر شانسی برای پخش از همان رادیوها را هم ندارد.
آهنگ آخر آلبوم “Beautiful” یک قطعه گیتار جم هفت دقیقه‌ای است که یادآور گروه‌های پراگرسیو راک آمریکایی از قبیل کانزاس (Kansas) است. همانطور که در قسمت تکراری این آهنگ «آن خیلی زیبا بود» (It was so beautiful) مشخص است گروه “End of Love ” و نیز موسیقی ارائه شده توسط آن‌ها به شدت ریشه در کارهای قدیم دارد؛ اما با این وجود تقریبا هیچ لحظه‌ی نوستالژیکِ جذابی در آلبوم وجود ندارد و این آلبوم فقط یک مجموعه از ایده‌های قدیمی است؛ که در تلاش است تقلیدی خوشایند ارائه کند.
ملحق شدن موزیسین‌های ماهرِ مستقل در این پروژه هیچ درخشش یا همکاری پرقدرتی را به همراه نداشت. نه تنها هیچ‌گونه عشق و علاقه‌ای در این آلبوم احساس نمی‌شود؛ بلکه هیچ چیز خاص دیگری هم در آن وجود ندارد.
یوسف رحیمی 
دیدگاه شما