مدیر وبسایت 
این جوری که نمیشه نظر داد باید البوم رو ترک به ترک از لحاظ اجرا و موسیقی و تنظیم و ترانه بررسی کرد و برای هر اهنگ نوشت چه نقاط ضعف و قوتی وجود داره
رسانه نوا – پنجمین آلبوم رسمی مجتبی کبیری در حالی منتشر می‌شود که دو آلبوم پیشین او آن‌چنان مورد استقبال عمومی قرار نگرفته بود. دو آلبوم نخست او «معرکه» و «ساز مخالف» جزو پرفروش‌ترین آلبوم‌های پاپ ایران به حساب می‌آمد. اما کبیری دچار سیلی از شنوندگان جدید شد که دیگر علاقه‌ای به شنیدن موسیقی تکراری نداشتند.
«اطاق ساکت» زمانی منتشر شده که آلبوم‌های شاهکاری همچون «مجسمه» از مهدی یراحی بازار را قبضه کرده است. «اطاق ساکت» که بهتر بود با املای صحیح آن به زبان فارسی به جای عربی، «اتاق ساکت» نوشته شود، شاید حرف‌هایی هم برای گفتن داشته باشد. آلبومی که کبیری سعی کرده تغییرات زیادی در فضای آن ایجاد کند تا چندین سال غیبت خود را توجیه کرده باشد. این بار او اشتباهات تاکتیکی گذشته را کنار گذاشته و به سراغ آهنگسازان و تنظیم‌کننده‌های جوان‌تری همچون هومن آزما و محمدرضا جوادی رفته است. ای کاش حالا که موسیقی‌ها به روز شده، طراحی جلد آلبوم هم به روز می‌شد و به جای تصویری در یک پارک، از تصاویری حرفه‌ای‌تر مطابق با متود کاور آلبوم‌های روز موسیقی استفاده می‌شد. اما این ای‌کاش‌ها کار به جایی نمی‌برد…
اگر بخواهیم خیلی کلی در مورد آلبوم جدید مجتبی کبیری نظر دهیم باید بگوییم «عالی» است چرا که او خود را بعد از دو آلبوم ناموفق «نیم نگاه» و «شب و روز» دوباره ریکاوری کرده است. هرچند صدایش دیگر صدای آن روزهای طلایی نیست اما هنوز حرف‌های زیادی برای گفتن دارد! این آلبوم همه جور سبکی، از پاپ ایرانی و استانبولی گرفته تا موسیقی الکترونیک در خود جای داده است.
ترانه‌ها دارای مضامین خاصی نیستند. همین حرف‌های همیشگی و حتی شاید ضعیف‌تر از آلبوم‌های رایج در بازار و به جز چند مورد چیز جدیدی برای ارائه وجود ندارد. در میان نام ترانه‌سرایان با نام آشنایی هم برخورد نخواهید کرد و از این روی در بخش ترانه نمی‌توان آن‌چنان روی این اثر حساب باز کرد و به طور کلی ترانه‌های این آلبوم ضعیف ارزیابی می‌شود و کبیری می‌توانست سلیقه بهتری به خرج دهد.
در بخش آهنگسازی و تنظیم اما کبیری سعی کرده، موسیقی خود را مدرن کند. او با بهره‌گیری از هنرمندان جوان و صاحب سبک به موسیقی رنگ دیگری بخشیده است. از این روی می‌توان موسیقی آلبوم را خوب ارزیابی کرد.
اما جنس و رنگ صدای مجتبی کبیری در این آلبوم دیگر حال و هوای دهه پیشین فعالیت‌هایش را ندارد و این شاید برای مخاطبین او خبر خوبی نباشد.
این جوری که نمیشه نظر داد باید البوم رو ترک به ترک از لحاظ اجرا و موسیقی و تنظیم و ترانه بررسی کرد و برای هر اهنگ نوشت چه نقاط ضعف و قوتی وجود داره
دیدگاه شما