رسانه نوا – در حال حاضر گروه‌های راک اند رول بریتانیایی در حال شکل گیری دو نوع مختلف را شامل می‌شود. Peace در پی احیای قدرت تفکر با بهره گیری از سبک موسیقی ایندی راک است.
یک نوع مانند گروه Sleaford Mods،Slaves یا Fat White Family که با خشم و صدای گداخته می سوزند و دسته دوم گروه‌هایی مانند Peace، Swim Deep یا Temples که خود را متعهد می بینند تا با سبک ایندی راک یک نوع قدرت تفکر مثبت را احیا کنند. این دسته گروه‌هایی هستند که روزهای پر افتخار سبک ایندی راک را بازگو می‌کنند که مردان سفید پوست بی پروا آهنگ‌های عشقی مملو از استعاره‌های آسمانی را می خوانند و پول های خود را به موسسه های خیریه می‌دهند. آلبوم اول Peace به نام (In Love) محصول سال ۲۰۱۳ (حتی نام آلبوم نیز نوعی فضای مثبت و خوش بینی را ساطع می کند) به وضوح و آشکارا از آهنگ‌های اوایل دهه ۹۰ الهام گرفته است و یک نوع نوستالژی خوش بینی در آن وجود دارد.
همه چیز کمی بزرگ‌تر و در ابعاد وسیع تر ارائه شده است. در واقع آهنگ ها پالایش شده اند. نکته انحرافی این است که اکثر آهنگ های “Happy People” درباره افرادی است که خوشحال نیستند. با نگاهی به ترانه‌ها می‌بینید که خواننده اصلی گروه Harry Koisser این بار در این آلبوم نوعی اضطراب قابل انتقال پدید آورده است. در آهنگ هم نام آلبوم او این‌طور می‌خواند : «من یک کامپیوتر بد هستم، خیلی دیر لود می شم» “I’m a bad computer, slow to load” و سپس با تاسف می خواند : «بعضی وقت‌ها فکر می کنم ما از از سنگ درست شده‌ایم». در قسمت هم‌خوانی آهنگ “Perfect Skin” که یکی از موارد ناموفق است، او می خواند «من کمتر نیاز دارم که در خودم باشم و بیشتر نیاز دارم که تو در من باشی». در حالی‌که آلبوم ” In Love” پر از قسمت‌های فریبنده و پر اعتماد به نفس بود، ولی در مقایسه با آلبوم “Happy People” به نظر وحشت زده و هراسان و نامعلوم به نظر می آید.Peace تمام تلاش خود را می کند تا این موضوع را در زیر یک پوشش پنهان کند و آهنگ‌های اول و آخر آلبوم را مانند صحافی کتاب با آهنگ‌های شادتر “O You” و “World Pleasure” شروع کرده و به پایان می برد. در آهنگ اول “O You” کرویسر می گوید: «او فقط سعی می کند دنیایی که شما در آن زندگی می کنید را تغییر دهد». با این وجود حس اضطراب و عدم اطمینان همیشه در آهنگ وجود دارد.
هرچند تمایز و اختلافی که در موزیک و کلمات خارج شده از دهان خواننده اصلی گروه Koisser وجود دارد؛ یک نوع حالت اسکیزوفرنی را به آلبوم داده است ولی در عین حال این حس را نیز اضافه کرده که گروه هنوز در ابتدای راه حرفه ای خود است، آنها هنوز به طور کامل شکل نگرفته‌اند و به نظر می رسد هنوز در تلاش برای شناسایی موضوعات مورد علاقه خود هستند. موضوعات هیجان آور بسیاری وجود دارد که گروه بخواهد به آنها بپردازد. کویسر ((Koisser خواننده اصلی گروه آهنگ‌های پاپ را به خوبی می‌شناسد و می‌داند چه آهنگی موفق می شود حتی اگر از نظر خیلی‌ها آن آهنگ نباید آهنگ موفقی باشد و لید گیتاریست گروه (Douglas Castle) به آرامی در حال تبدیل شدن به یک گیتاریست ممتاز در سبک ایندی راک فعلی است. انتخاب ترانه‌های گروه هرچند مطمئن به نظر می‌آید اما به عنوان مثال آهنگ “Someday” به طور قطع مانند “California Daze” از آلبوم “In Love” نیست. آلبوم دوم آنها برخلاف آلبوم اول گروه آن‌چنان تمرکزی بر گیتار الکتریک ندارد و به غیر از آهنگ‌های اول و آخر فاقد قسمت‌های گیرا و فراموش نشدنی است که شنونده را مجذوب کند ولی این گروه ایندی راک توانسته آلبوم دوم را به طور حیرت آوری ساده ارائه کند. به نظر می‌رسد در این امر موفق ظاهر شده است.
یوسف رحیمی 
دیدگاه شما