آدرنالین با چاشنی معنویت

رسانه نوا – آلبوم Singularity ادامۀ درستی بر آلبوم موفق Immunity است که در سال ۲۰۱۳ منتشر شد؛ آلبومی مسحورکننده با تکنولوژی پیچیده و جادویی که علی‌رغم این خصوصیات حسی از یک اثر ارگانیک و حتی کلاسیک را القا می‌کند.

آلبومSingularity نیز مانند آلبوم قبلی پر است از فیدبک‌های آدیو، بیت‌هایی که ماهرانه ساخته شده و ملودی‌های ملایم پیانو؛ که البته جا به جا با لاین‌های آوازی نفس‌دار تزئین شده است. در این اثر به نظر می‌رسد آدرنالین بیشتری تزریق شده و آلبوم جستجوی معنویِ عمیق‌تری را چه از نوع درونی و چه از نوع بیرونی دنبال می‌کند. هاپکینز هنوز هم قطعات طولانی با ساختمانی محکم می‌سازد اما در این اثر تعلیق بیشتر است و وقتی در نیمۀ دوم قطعاتی مثل Singularity و Neon Pattern Drum بیت‌های کوبنده‌تر یا صداهای سینتیِ غیرمعمول‌تر به گوش می‌رسند تاثیرگذاری بر مخاطب بیشتر می‌شود. قطعۀ Emerald Rush که اولین تک‌آهنگ منتشر شده از آلبوم است در مقدمه از بیت‌هایی شبیه ضربان قلب که آرپژ‌های سبک و نت‌های پیانوی قوی روی آن سوار شده به سمت بیتی کوبنده، مقطع و آرام حرکت می‌کند و بالاخره وقتی آغاز می‌شود حسی زمخت و خشن ایجاد می‌کند. همین‌طور که صداهای دیگر اضافه می‌شوند شدت آلبوم هم افزایش پیدا می‌کند و باعث می‌شود احساس کنیم قطعه کمی تندتر می‌شود که البته اینطور نیست. اپیکِ ده دقیقه‌ای Everything Connected یکی از پروگرسیوترین قطعات هاپکینز است با حس‌وحالی از موسیقی امبینت و شوگیز که روی ریتم‌های لغزانِ آن در جریان است و به نظر می‌رسد تنها چیزی که قطعه را از صعود به بهشت بازمی‌دارد همین ویژگی باشد. هاپکینز این حس‌وحال معنوی را با قطعۀ بدونِ بیتِ Feel First Life که صدای گروه کر «لاندِن وُیس» را در خود دارد گسترش می‌دهد. قطعۀ Luminous Beings، طولانی‌ترین قطعۀ آلبوم با اضطراب و زمزمه‌ای شک‌آلود آغاز می‌شود اما خیلی زود به شفافیت می‌رسد و طنین ملودی سه‌گانۀ ساده‌ای باقیِ مسیر و بخش عمدۀ قطعه را به سوی آرامش هدایت می‌کند. قطعۀ Recovery که فرودی زیبا از اصوات پراکندۀ پیانو است پایان‌بندی مناسبی برای این سفر عمیقِ درونی فراهم می‌کند. آلبوم Singularity به اندازۀ آلبوم Immunity درخورِ توجه است و حتی بهتر بسط و توسعه یافته است. در نهایت سخت است که بگوییم کدام آلبوم مهیج‌تر است.