لغزیدن به دوران افسانه‌ها

رسانه نوا – بدیهی بود که الکس ترنر «لست شدو پاپتز» (سوپرگروهی که ترنر در آن عضویت دارد) را که استراحت‌گاه تبخترآمیز و راحت اوست با اجراهای اصلی آرکتیک مانکیز در هم می‌آمیزد اما با این حال لحن پذیرا و گرم آلبوم Tranquility Base Hotel & Casino غافلگیرکننده بود و احتمالا علتش هم به این برمی‌گردد که ترنر در زمانی آلبوم را منتشر می‌کند که دیگر ۳۲ سالش شده است. سن‌وسالی که بیش از آنچه باید به نظر می‌رسد چون آرکتیک مانکیز اولین آلبوم خود را زمانی منتشر کرد که ترنر تنها ۱۹ سال داشت.

ترنر در سراسر آلبوم Tranquility Base سن‌وسال‌دارتر از آنچه واقعا هست به نظر می‌رسد. او آنقدر جسور است که بی‌آنکه [فیلم] بلید رانر (ریدلی اسکات) را دیده باشد از دهۀ هفتاد صحبت می‌کند، دهه‌ای که هرگز حتی آن را ندیده است. او تازه شاید در زمان اوج گرفتن Brothers in Arms (آلبوم دایر استریتز) متولد شده باشد. اما تعلق خاطر شدیدی به دهۀ شصتِ علمی‌تخیلی‌گونه و هیجان‌انگیز دارد و در عین حال که قبول می‌کند ستاره‌بودنش وابسته به عصر دیجیتال است روی آینده‌گرایی چشم می‌بندد. آلبوم Tranquility Base گذری به این رویاهای ناب می‌زند با لحن وکال زیبا و لطیفش که نه رتِرو و نه مدرن است و در واقع جایی میان این دو معلق است. این آلبوم درحالیکه به خروش و غرش‌های سنگین و دیوانه‌وار مانکیز نزدیک نمی‌شود مشخصا شبیه خود الکس ترنر صدا می‌دهد.

شاید از دست دادن آن کوبندگی که مخصوص جوانی است کار ساده‌ای باشد اما افق گسترده‌ای که آلبوم Tranquility Base Hotel & Casino پیش رو می‌گذارد به ما نشان می‌دهد که راه‌های بسیاری برای ترنر وجود دارد که می‌تواند مانکیز را در دوران میانسالی که دوران باروری و زایایی است به دل آنها هدایت کند. بنابراین این اثر یک دست‌آورد قابل تحسین، ماهرانه و غافلگیرکننده است اما چیزی هم کم دارد؛ بیش از هرچیز آهنگ‌هایی که بتوانند میخ خودشان را بکوبند. ترنر مفهوم غوطه خوردن در رویاهای پراکنده را مطرح می‌کند و فضای صوتی عریض و طویلی می‌سازد اما شالودۀ آلبوم لغزان است؛ در نگاه اول بسیار تاثیرگذار به نظر می‌رسد اما وقتی از نزدیک در آن دقیق می‌شوید جزئیات سرسری و بدساخت خود را آشکار می‌کنند.