بررسی آلبوم سلام ساده از امیرعلی بهادری

رسانه نوا – این روزها تنها داشتن صدای خوب برای شنیده شدن کافی نیست! حتی اگر بگوییم «صدای خواننده» دیگر یک شانس برای موفقیت آلبوم‌های موسیقی به شمار نمی‌رود کم بی‌راه نگفته ایم. بازار موسیقی پاپ به مرور زمان بسیار گسترده شده و سلایق بسیاری را در بر می‌گیرد. 

آلبوم‌های متفاوتی منتشر می‌شود و هریک به نوبه‌ای موفق یا با شکست مواجه می‌شود. مخاطب موسیقی، امروز بیش از هرچیز دیگری به محتوای ترانه‌ها و ملودی‌های ساخته شده توجه می‌کند. این توجهات به حدی رسیده که اکثر خواننده‌ها را مجبور به ساخت اثار غنی کرده است. 

اکنون، نام «امیرعلی بهادری» برای دو گروه شنوندگان و تولیدکنندگان موسیقی نام آشنایی است. همکاری با تعداد زیادی از خوانندگان نام آشنا همچون «زانیار خسروی»، «مهدی یراحی»، «احسان حق‌شناس» و بسیاری دیگر به عنوان ترانه‌سرا و آهنگساز موجب شده تا نسبت به سایر همکاران خود موفقیت بیشتری کسب کند. 

اما شاید موفق‌ترین حضور او به عنوان آهنگساز و شاعر در آلبوم «مثل مجسمه» از مهدی یراحی باشد. ملودی‌هایی متفاوت و ترانه‌هایی شنیدنی که با تنظیم‌هایی از سعید زمانی، آرون حسینی و هومن نامداری اخت شده و آثار ماندگاری را به جای گذاشته است. 

حالا نوبت به خود او رسیده است. نه تنها شنوندگان او را قضاوت خواهند کرد؛ بلکه مورد قضاوت زمان نیز قرار می‌گیرد. این‌که آیا او تمام شعر و ملودی‌های ماندگار خود را به دیگران داده و تنها یک آلبوم گذرا برای خود ساخته؛ یا این‌که برگ برنده‌ای در دست دارد و یا تنها شانس با او همراه بوده است؟

به عقیده بسیاری از شنوندگان، آلبوم «سلام ساده» نسبت به سایر آثاری که «امیرعلی بهادری» تا به حال به عنوان ترانه‌سرا و آهنگساز در آن‌ها حضور داشته است، ضعیف‌تر است. عده دیگری آلبوم او را متوسط رو به بالا ارزیابی می‌کنند و این بدین معناست که آن‌ها هم انتظار بیشتری از اثار او دارند. 

اما عده‌ای نیز آلبوم او را یکی از بهترین آثار ارائه شده در سال ۹۴ می‌دانند. از هر منظر که به این اثر نگاه کنیم؛ احتمالا گروه سوم درست فکر می‌کنند. با توجه به این موضوع که در نیمه دوم سال ۹۴ آلبوم موسیقی خیلی خوبی منتشر نشد، احتمالا «سلام ساده» یکی از بهترین اثاری است که منتشر شده است. 

با این وجود شنیدن آلبومی ۳۸ دقیقه‌ای، که ۳ قطعه از ۱۰ قطعه آن تکراری است تقریبا حوصله‌بر است؛ چرا که میانگین زمان قطعات بسیار کوتاه است و خیلی زود به انتهای آلبوم می‌رسیم. 

فضای کلی آلبوم اما آرام و دلنشین است و مجموعه‌ای از عاشقانه‌های امیرعلی بهادری را در خود گنجانده است. کمتر خواننده‌ای را پیدا می‌کنید که علاوه بر خوانندگی توانایی ساخت ملودی و شعر داشته باشد و این تقریبا یکی از نقاط قوت اثار بهادری است.

شاید او بهترین کارهایش را برای خودش نگه نداشته باشد؛ اما آلبوم او حرف‌هایی هم برای گفتن دارد. آلبومی که از نظر حضور هنرمندان مختلف نسبتا خلوت است و آهنگ‌های آن توسط آرون حسینی و پیمان میرزایی تنظیم شده است. نقطه اوج آلبوم اما همچون آلبوم «مثل مجسمه» مهدی یراحی که به قطعه‌ای با تنظیم «آرون حسینی» متصل بود، به آهنگ «نقطه کور» با تنظیمی از همین تنظیم کننده متصل است. درست در جایی که شاید فضای کلی آلبوم رو به افول است؛ حضور این قطعه با فضای متفاوت نسبت به سایر آثار، شنونده را به وجد می‌آورد. 

از نظر ساختار موسیقی نیز، جنبه‌های موسیقی الکترونیک بر این آلبوم غالب است. 

این روزها کمتر آلبوم پاپی را می‌شنویم که شنوندگان با اکثر قطعات آن ارتباط برقرار کنند. آلبوم «سلام ساده» از امیرعلی بهادری شاید خیلی ایده آل نباشد ولی قطعا این شانس نبوده که آن را به این نقطه کشانده است. بدون شک این خواننده حرف‌هایی برای گفتن دارد و به زودی برگ‌های برنده خود را رو خواهد کرد.