رسانه نوا – به دنبال موفقیت نخستین آلبوم گروه «چارتار» به نام «باران تویی»، آلبوم «جاده میرقصد» به بازار عرضه شد. این آلبوم نیز ادامهای بر مسیر آلبوم قبلی است با این تفاوت که ملودیها دلنشینتر شدهاند.
بهره گیری از آواز سنتی و ترکیب آن با موسیقی الکترونیک موجب شده تا آلبومی خاص با فضایی خاص شکل بگیرد. در مورد موسیقی الکترونیک باید بدانید که این سبک با استفاده از دستگاهها و سازهای مخصوص ایجاد میشود و بوسیله کامپیوترها و سینت سایزرها ضبط میشود. گفتنی است که در سالهای اخیر بسیاری از این صداها از پیش ساخته و ضبط میشوند و سپس بصورت پکیج کتابخانههای دیجیتالی در اختیار علاقهمندان و آهنگسازان این سبک قرار میگیرد و آنها با استفاده از علم و تجربه خود پروسه آهنگسازی و تنظیم را انجام میدهند. این سبک زیرشاخههای بسیاری دارد و انواع مختلف آن در ایران نیز طرفدارانی دارد اما نمونههای ایرانی آن میان حجم بزرگی از آثار موسیقی پاپ گم شده است.
چارتار اما با انتشار آلبوم موفق «باران تویی» توانست فاصله خالی میان موسیقی سنتی ایران و موسیقی مدرن و امروزی را پر کند و جوانان بسیاری را به سمت این سبک سوق دهد و با توجه به سبک منحصربفرد خود، در مدت زمان کوتاهی علاقهمندانی را در سنین مختلف جذب کرده است.
اما با وجود همهی این موارد، نکتهای در مورد برخی شبه شنوندگان گروههای این چنینی وجود دارد. متاسفانه برای عدهای که تعدادشان هم کم نیست، شنیدن آثار گروهی همچون چارتار، پالت و یا دنگشو نوعی روشنفکری تلقی میشود. این مسئله تا جایی گسترش پیدا کرده که این شبه شنوندگان هیچ اهمیتی به اصل موسیقی و ترانههای آن ندارند؛ موضوعی که این روزها برای اکثر موسیقیهای تلفیقی رخ میدهد.
برای گروههای موفقی همچون چارتار، هرقدمی به سمت جلو یک ریسک است، چرا که آنها در سبکی فعالیت دارند که نسخه ایرانی آن برای بسیاری ناآشناست. از طرف دیگر تکرار و درجا زدن نیز ممکن است آنها را چندین پله به عقب برگرداند و یا به طور کل از گردانه حذف کند. فراموش نکنید که در ایران آلبومها دچار قانون تاریخ انقضاء هستند و با پایان یک دوره فرضی، مردم به سراغ آثاری با سبکهای دیگر میروند. اما چارتار قدمهای موفق و محکمی در راه خود برداشته است و شاید کم کم زمان برداشت برای این گروه فرا رسیده باشد.
ترانه و کلام مهمترین بخش از یک اثر موسیقی را شکل میدهد. به شخصه حس میکنم که گروه در دومین آلبوم در زمینه ترانه به بلوغ رسیده است. همانطور که میدانید تمام ترانهها توسط ترانهسرای خود گروه نوشته میشود و این خود نکته مهمی برای گروههای این چنینی است که حرف دل خودشان را بیان میکنند.
موسیقی نیز دستخوش تغییراتی شده است. بخصوص ملودیهایی که استفاده شده خیلی بهتر از گذشته هستند. تنظیمهای مدرن و به روز از دیگر نکات خوب این آلبوم به حساب میآیند. خواننده گوشههای دیگری از صدای خود را نمایان ساخته و همین موجب شده تا آواز سنتی ایرانی بیش از پیش گوش نواز شود.
در کل چارتار را میتوان آشتی دهنده دو نسل متفاوت از علاقهمندان به موسیقی ایران دانست چرا که نه تنها علاقهمندان موسیقی سنتی به آثارشان علاقه دارند بلکه بسیاری از جوانانی که هیچ علاقهای به موسیقی سنتی ندارند به سمت این موسیقی کشیده شده اند. این گام بزرگی در موسیقی تلفیقی ایران است و از این نظر باید از «چارتار» تشکر کنیم.
مدیر وبسایت 
دیدگاه شما