رسانه نوا – بدون شک نمی توان گفت که موزیک راک اینسترومنتال در حال حاضر نسبت به سایر سبک ها بسیار رواج دارد اما این موضوع کوچکترین اهمیتی برای جو ستریانی (Joe Satriani) ندارد. آلبوم جدید این استاد موسیقی به نام «تکانه ناایستا» (Unstoppable Momentum) نشان دهنده این است که موزیک خوب زمان نمی شناسد و اصلا مهم نیست که گرایش و روند فعلی دنیای موسیقی در چه مسیری است.
پس از گذشت چند دهه که جو ستریانی یکی از پیشروان سبک اینسترمنتال در دنیا بوده است، او سعی ندارد که با انتشار آلبوم “Unstoppable Momentum” یک ستریانی جدید ارائه کند؛ بلکه دقیقا برعکس، او آلبومی را منتشر کرده که بیانگر آن است که او همچنان به اجرای آن چیزی خواهد پرداخت که در آن تبحر کامل دارد و موفقتر است.
قدرت ستریانی درک موسیقی هوشیارانه او است. اگر چه او توانایی های بیشتری برای نمایش دارد ولی تمایلی به اجرای بسیار سریع گیتار و جلب توجه بیهوده و بی معنی ندارد. آنچه که او را از بسیاری از هم دورهایهای عصر خود متمایز می نماید این است که گیتار او همیشه در خدمت آهنگ بوده است؛ و هیچگاه وسیله ای برای ارائه و نمایش تواناییهای اینسترومنتال او نبوده است.
در این آلبوم ستریانی گیتار را همچون قهرمانان بی چون و چرا نمی نوازد. در واقع او بیشتر یک آهنگساز عصر معاصر است که بر حسب تصادف ساز اصلی او گیتار الکتریک است. قطعات این آلبوم و گیتار او نمایشی از وصلت ملودی، هارمونی، نت ها و بیان تعابیر و نیز درک این موضوع است که یک قطعه موسیقی قبل از پخش نتها در همه جهت ها بیشتر نیاز به یک بستر موزون مرتبط است. بعضی از بهترین قطعات آلبوم مانند «نمی توانم برگردم» (Can’t Go Back) و «سه برگه برای باد» (Three Sheets to the Wind) آنچنان ملودی گیرا و هارمونی منظمی دارند که با کمی تغییر کوچک می توان آنها را تبدیل به آهنگهای پاپ واقعی نمود. و «دری به سوی تابستان» (A Door Into Summer) و «بدرخش رویاپرداز آمریکایی» (Shine on American Dreamer) دارای آنچنان ریفهای پرقدرتی هستند که شاید بهتر بود ستریانی آنها را برای آلبوم بعدی گروه Chickenfoot در نظر میگرفت.
این به آن معنا نیست که اساتید گیتار از شنیدن این آلبوم خوشنود نشوند. ستریانی در قطعه «دروغ ها و حقایق» (Lies and Truths) یکی از سریع ترین و نمایشی ترین اجراهای گیتار را ارائه می کند. همچنین در قطعه «وزن دنیا» (The Weight of the World) نیز این کار به چشم می خورد. این حرکت لازم است چون باعث می شود تا این اثر به عنوان ضعیفترین آهنگ آلبوم شناخته نشود (ریف های سبک پاپ سینتسایز شده ضعیف آن را چیزی شبیه موسیقی متن Beverly Hills Cops تبدیل کرده است).
اگر به سبک راک اینسترومنتال علاقه ای ندارید احتمالا چیزی از آلبوم های Joe Satriani دستگیر شما نمیشود؛ هر چند که ستریانی هر قطعه را به خوبی اجرا کرده است و یک موسیقی عمیق که در هر بار گوش دادن به آن چیزهای جدیدی حاصل می شود را ارائه کرده است.
منبع: Ultimate Guitar
دیدگاه شما