رسانه نوا – حرکت مستقل نیل یانگ با گذشت زمان بیشتر و واضح تر شده است. در حالیکه او در ۱۵ سال گذشته آلبوم های خاطره انگیز کمتری نسبت به کارهای اکسپریمنتال و نه چندان موفق ارائه کرده است ولی می توان آن چند گام اشتباه در ایجاد کارهای اکسپریمنتال را در دیسکوگرافی او نادیده و بخشودنی و به خاطر شخصیت حیرت انگیز او می توان حتی آن چند کار را نیز دوست داشتنی فرض کرد.
بنابراین نباید درباره آلبوم “Storytone” زیاد هیجان زده شوید. قسمت اعظم این آلبوم را یانگ در آخرین تجربه خود با همکاری و کمک یک گروه ارکستر کامل انجام داده است که گهگاهی از هم خوانی و نوازنده های سازهای برنجی نیز کمک گرفته است.
در این آلبوم دنیا به نیل یانگ معرفی می شود. این بخشی از شخصیت یانگ است که احتمالاً کسی احتیاجی به شنیدن آن ندارد – به خصوص اکنون که صدای او با گذشت زمان تغییر کرده است. اما حتی اگر بتوان گاهی “Storytone” را با آن آهنگ های بیمزه و غیر اشتها آور و خواندن های بی کیفیت تا انتها تحمل کرد این اقدام یانگ در اجتناب از تکیه به افتخارات گذشته اش قابل تقدیر است. ساخت یک آلبوم که تقریباً هیچ یک از آهنگ های استعاره ای که شنونده ها آن را به نیل یانگ و به طور کلی به سبک راک ربط می دهند در آن وجود نداشته باشد.
اگر شما می خواهید آهنگ هایی را در این آلبوم بشنوید که در حال و هوای آلبوم های قبلی نیل یانگ باشد در آن صورت فقط با چند مورد کارهای ارکسترالی از قبیل آهنگ های شیرین، ملایم و آکوستیک مواجه میشوید.
“When I Watch You Sleeping” و “All Those Dreams” که می توان تصور کرد که یانگ آنها را در دهه ۷۰ منتشر کرده است. اما چیدمان و آرایش ارکسترال تنها دلیل نیست که “Storytone” به عنوان یک آلبوم زرق و برق دار شناخته شود بلکه این آلبوم شامل بعضی از آثار معمولی و ترانه‌هایی است که چندین بار تکرار شده است. در آهنگ منتشر شده اول “Who’s Gonna Stand Up?” یانگ در حال و هوای کمک به محصولات کشاورزی قرار دارد و با اظهارت کلیشه ای خود از فعالان محیط زیست حمایت می کند. اینگونه حرف ها اگر توسط یک هنرمند درجه سه گفته می شد شاید می توانست به عنوان حس بصیرت و درون بینی وی طلقی گردد اما اگر توسط کسی اظهار شود که آهنگی چون “Ohio” را ارائه کرده است چندان قابل قبول نیست. در جایی از آهنگ
“Who’s Gonna Stand Up?” او اینطور می خواند : «چه کسی برخواهد خواست و زمین را نجات خواهد داد/ من و تو باید با هم این کار را کنیم».
یانگ بقیه آلبوم را نیز با رنگ و فضای مشابه پیش می برد: آهنگ “A Man Needs a Maid” شبیه سبک آهنگ رمانتیک آرام پیانویی “Plastic Flowers” است و تشبیهات ادبی اکسپریمنتال بیشتری در آن به کار رفته است؛ در آهنگ خشمگینانه مضحک “I Want to Drive My Car” یانگ درباره ماشین برقی دوست داشتنی خود صحبت می کند؛ و در آهنگ های شبیه “When I Watch You Sleeping” حرف های احساساتی رمانتیک شیرین زیادی را بیان می کند که البته آن‌قدر که عنوان آهنگ بیان می کند غیر عادی نیست. تنها آهنگ که ترانه آن یک حس و هیجان خاصی دارد آهنگ سبک بلوز “Like You Used to Do” است و با توجه به اینکه موضوع آن درباره خداحافظی و جدایی از همسر ۳۶ ساله اش پگی (Pegi) است که یانگ تابستان امسال درخواست طلاق خود از او را به دادگاه ارائه کرده بود آنچنان کشش و جذابیتی ندارد «من سعی کردم و سعی کردم/ و با گذشت زمان/ تو دیگر مرا نمی خواستی».
(I tried and I tried/And as the time went by/You just didn’t want it no more)
شاید به عنوان یک اقدام و کوتاه آمدن در مقابل افراد شکاک درباره این ادعا که نیل گروه ارکستر سمفونی Philharmonic را ملاقات می کند، آلبوم “Storytone” در نسخه دلوکس نیز ارائه شده است و تمام ۱۰ آهنگی که یانگ به طور سولو با پیانو و گیتار اجرا کرده است در آن گنجانده شده است. برای مثال آهنگ
“Say Hello to Chicago” در ابتدا با ریف های پیانوی juke-joint نت پایین اجرا و سپس به صورتی شیک و تمیز ارائه شد. البته عدم فروش آلبوم “Storytone” نمی تواند صرفاً به دلیل تنظیم های بیش از حد و مفرط باشد چرا که حتی بدون اینگونه تزئینات و تجملات این آهنگ ها در اصل از لحاظ موسیقی حرفی برای گفتن ندارند. از طرف دیگر شنیدن دموهای گرم و صمیمی باعث می شود تا این گونه تزئین های پر آب و تاب این نکته را به ما می آموزند که تا چه حد عملیات تهیه و تنظیم آهنگ می توانند یک آهنگ را تغییر دهند.
منبع: Ultimate Classic Guitar
یوسف رحیمی 
دیدگاه شما